Vrede en kerst
Als ongelovige sta je toch te kijken naar de vrome voorstellingen van een koor in King’s College in Cambridge en een ceremonie in het Vaticaan in Rome. Je ziet ongeveer hetzelfde. Langzame, gedragen muziek. Een oude man die een wierookvat zwaait in een ruimte zo groot, dat alleen de man zelf de geur kan ruiken en alleen een camera met een telelens kan filmen wat er gebeurt.
Je denkt, zou zo’n man deze hocus pocus nou serieus belangrijk vinden?
En de overeenkomst zijn de teksten. Gelovigen, is mij al eerder opgevallen, leggen elkaar vaker uit dat God bestaat. Met kerst vinden ze het nodig het bekendste verhaal dat ze zich kunnen voorstellen aan elkaar te vertellen. Het kindeke Jezus is geboren, halleluja. Het kindje is Goddelijk en vleselijk. Het moet een wonder zijn. Voor iemand die niet gelooft, is het wonder niet zozeer de geboorte van Jezus, maar dat oude mannen van twee verschillende kerken er zo serieus mee om gaan. Zouden ze het zelf geloven? Of geloven ze het, omdat het hun werk is het te geloven?
De twee kerken, de katholieke en de Anglicaanse kerk, hebben felle oorlogen gevochten omdat ze het onderling oneens waren over hoe we moesten geloven dat het kindeke Jezus halleluja in elkaar zat. Voor het meningsverschil had geen van beide partijen een gram bewijs, maar dat weerhield de heilige mannen van toen niet om de wapens op te nemen en legers en schepen met kanonnen naar elkaars havens, steden en dorpen te sturen. Tegenwoordig is het niet veel anders, met dat verschil dat de Anglicanen en katholieken menen dat ze meer bij elkaar en bij de Joden horen dan bij de moslims.
Maar ook de moslims kennen hun oude mannen die met wierook zwaaien of misschien niet met wierook, maar wel met gedragen, fraai gezongen teksten over de wonderen van hun eigen geloof. Andere teksten in een andere taal, maar even fraai en even heilig. Voor een atheïst zijn het allemaal wonderen. En is het ook een wonder, maar dan een verschrikkelijk wonder, dat opnieuw wapens worden opgenomen, dorpen en steden worden platgebrand in naam van diezelfde heilige Goden. Of het nu in de Gazastrook is, Oekraïne of in Syrië. Overal wordt God erbijgehaald. De Israëlische Joodse God, de Russische oosters orthodoxe God en de islamitische God van de Islamitische Staat. Allemaal beloven ze vrede. Allemaal hebben ze hun rituelen van oude mannen die plechtig zingen en allemaal sturen ze soldaten af omdat God zegt dat het goed is.
Voor een atheïst staat dit soort vroomheid een wonder met zo weinig wereldvrede.
home.nl
Biografie van deze schrijver
kerst
38
Geef je reactie op deze inzending: