Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn over sinterklaas

Tips voor Sinterklaas:
kijk op onze thema pagina,
of in het rijmwoordenboek voor hulp bij het rijmen.

Pakjesavond

Als kind zijn mijn zusje en ik een aantal keren zwarte piet geweest tijdens de Sinterklaas-familievoorstelling van de toneelclub waar we op zaten. Voor de schmink gebruikten we het roet van een kurk die we voorzichtig aan het vuur van het gasfornuis lieten kleuren. Ik kan nog de herinnering oproepen aan het warme, soms te hete, zachte rondje dat strepen trok over mijn gezicht. Het gaf een dof, donkergrijs effect, voor kinderen meer dan overtuigend. Een soort roetveegpieten avant la lettre.

Maar misschien nog belangrijker dan Sinterklaas en Zwarte Piet waren voor mij de spot- en plaagversjes van pakjesavond. Op 1 december veranderde de sfeer in huis. Er hingen bordjes op de slaapkamerdeuren met “Verboden toegang” of “hier werkt Zwarte Piet”. Een aantal dagen voorbereiding was geen overbodige luxe, want bij ons thuis trokken we geen lootjes; we werden geacht cadeaus klaar te maken voor iedereen, met gedicht en soms met surprise. Het ging in eerste instantie om het gedicht, in tweede instantie om de surprise en pas in derde instantie om het cadeau zelf. Een ander op de hak nemen, plagen en verrassen, daar ging het om. Op pakjesavond zelf was het altijd een hele kunst om de klaargemaakte cadeaus op zo’n manier beneden bij de haard te krijgen dat niemand kon zien wie de nieuwste toevoeging aan de stapel had gedaan. We gebruikten dan ook allerhande soorten inpakpapier en schreven de gedichten in vervormde handschriften.

Ik zal nooit het jaar vergeten waarin onze moeder, die eigenlijk met het maken van borstplaat en met koken al genoeg om handen had, een doorgeefgedicht had geschreven: Om beurten moesten wij, de vier kinderen, een stuk lezen, waarbij ieder mild op de hak werd genomen. Tot slot droeg het gedicht ons op met zijn allen naar de ouderslaapkamer te gaan voor verdere instructies. We togen met zijn viertjes de donkere koude gang in, beklommen de trap en openden de deur van de ouderslaapkamer op een kier. Plotseling ging er een fel licht in de kamer aan en hoorden we een stem die ons gebood de kamer in te komen. Daar, op de rand van het grote bed zat in een spotlight een levensgrote zwartepietenpop die ons dichtend toesprak. Het geluid van de stem kwam van de pop vandaan. We herkenden de verdraaide stem van onze moeder op de recording wel, maar zij stond in levende lijve achter ons, dus het moest wel de piet zijn, die sprak! We stonden daar met zijn viertjes bij elkaar, een beetje bibberig en op veilige afstand, met ogen als schoteltjes en oortjes gespitst om alles in ons op te nemen. Toen Piet was uitgepraat wisten we dat we hem voor speculaas en chocoladeletters uit elkaar zouden moeten halen. Maar daar was hij te echt voor; we wilden het nog eens meemaken. En dus ging het spotlight uit en liepen we de donkere, koude overloop weer op. De tweede keer was de ervaring nog intenser. En de lach in de ogen van mijn moeder zal ik nooit vergeten.

’t Is vijf december: pakjesavondfeest!
Bij ons was het traditie met gedichten    
de ander vrolijk plagend door te lichten.
De dichter zelf genoot dan nog het meest.       

Zo leerde ik uit deze erfenis
dat geven eigenlijk ontvangen is.

Schrijver: Hanneke van Almelo, 6 december 2018


Geplaatst in de categorie: sinterklaas

5.0 met 1 stemmen 733



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)