Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn over toneel

2B <> 2B

(een studie in double you)

Wellicht zal er veel geschreven zijn en bedacht over die meest befaamde monoloog uit het theaterstuk Hamlet van wie ook weer?
William Shakespeare dus, de schimmige woordschilder uit Stratford upon Avon, Britannia.

We hebben het hier over de eerste halve zin uit de ‘soliloquy’ van Hamlet zelf, in de openingsscène van het derde bedrijf.

Wie ben ik dan om daar iets aan te durven toevoegen?
Wel, ik natuurlijk; in hoogsteigen persoon!
Weet ik daar dan iets van af, van Shakespeare en Hamlet?
Welnee, alleen dat Hamlet de koning is van Denemarken en dat die naam, dat woord, in feite betekent: een buurtschapje, een gehucht, een vlekje, een negorij.

Woorden en namen die Shakespeare gebruikt, zijn nooit toevalligheden, nooit zonder betekenis.
Wanneer je goed kijkt en luistert, merk je dat deze taalvirtuoos vele lagen van verborgen betekenis in zijn stukken heeft verwerkt.

Wat je ook ziet, bijvoorbeeld, in de composities van Johann Sebastian Bach, Mozart, Chopin, Richard Strauss, Richard Wagner.

Wel interessant om te weten –even als zijlijn- is dat Nederlands-Vlaamse (kerk-) componisten uit de Bourgondische tijd met die gelaagdheid en die cryptische verwerking van verwijzingen in de muziek begonnen zijn.

Ware meesters in contrapunt, (kreeft-) canons, quodlibets, fuga’s, isoritmiek, cantus firmus, u weet wel..
Werken van deze Nederlands-Vlaamse componisten uit de laat veertiende eeuw, als Dufay, Willaert, Clemens, Orlando di Lasso, Josquin des Prez, oefenen nog steeds hun magische werking uit op de hedendaagse aandachtige luisteraar.

Wees erbij, zeg ik tegen mezelf, want ik dwaal als een betoverde door de galmende kathedralen van mijn imaginaire klankwerelden: de late Middeleeuwen, waarin de voorhoede van de mensheid de versnelling in z’n hoofd opmerkte, die de pijnappelklier activeerde om nieuwe octaven van geestelijke vermogens te openen als een zolderluik dat toegang geeft tot een verborgen bovenverdieping vol kunstschatten.

Waarlijk opwindend om in vogelvlucht over de historische perioden te zweven en, als bij het maken van een time-lapse fotoserie (interval opnames), die trage tijd versneld af te spelen.
Waar we gewoonlijk geen weet van hebben, wordt dan zichtbaar en hoorbaar als een zich openende bloem, een opstekende wind, voortrazende wolkenvelden, of voorbijsnellende seizoenen.

Wat wou ik erover zeggen, over die bijna wiskundige formule van Willem?
Welaan, het gaat volgens mij om een fundamenteel dilemma dat ons als mensen voortdurend parten speelt, genaamd: KEUZE.
Wat zal het Wezen, vraagt De Mens zich af:
Wezen of Waan?
Waarheid of Leugen?
Werkelijkheid of Droom?
Weerstand of Weerloos?
Wilskracht of Weekheid?
Welwillendheid of Wraak?
Woorden of Daden?
Waakzaamheid of Wolligheid?
Wakker of Warrig?
Willekeur of Rechtvaardigheid?
Wanorde of Wetmatigheid?

Welke van de twee opties die gedicteerd worden door de oude, primitieve programmering van onze voorwereldlijke ‘fight or flight’ software moet ik kiezen?
Waarheen leidt de ene weg, die van het bieden van weerstand tegen datgene wat mij belaagt?
Waartoe leidt het als ik me neerleg bij de aanslagen die het noodlot op mijn persoon pleegt?

Wikken en wegen is de aard van de binaire beheerser van ons bewustzijn.
Wie een uitweg zoekt, heeft een derde-vector perceptie nodig, die het nemen van een besluit uitstelt om vanuit een neutrale, grotere context te handelen.

Wu-wei zegt LaoTzu, de wijze: doen door niet te doen; handelen zonder weerstand op te wekken.

Wijsheid die wij in het Westen zijn vergeten.

Wijsheden die wij ooit hebben geweten.

Wachten tot de wijsheid opwelt..

Schrijver: Ton Hettema, 11 november 2019


Geplaatst in de categorie: toneel

3.3 met 3 stemmen 441



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)