Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn over verdriet

Stijlloos

Dominee Gram Boldaat was weer gevraagd om een stichtelijk woord. Op de maandelijkse voordrachtavond. Piratenschip Het Eynde der Tijdingen aan de Hemelrand. Het ongelukkig toeval wilde dat juist de dag tevoren ds. Robin van Rotte te Rhoon overleed. Zijn voorganger die op het goddeloze Eynde vaak had opgetreden. Piraat Dorus, godverloren eenogig kraker van een Venetiaans zilverfregat, had onlangs gezegd: ‘Waarde Gram u mag schoon lezen maar bij Rotte voelde ik de allerhoogste m’n kloten zachtjes enteren.’

Boldaat had nog onder Van Rotte aan boord gedebuteerd. Robin evangeliseerde spitsvondig. Taalkunstig vanuit schijnbaar open godsvragen. Humoristisch ook. Boorde zelfs in de ongelovigsten bovennatuurlijke gevoelsaders aan. De rauwste ontkenners gingen snotteren! Gram stoorde zich er niet aan. Hij had zelf stijl.

Vol pure herinneringen toog Boldaat prima voorbereid dapper dienstbaar aan de Heer bootwaarts. Binnen zei presentatrice Clara dat het program bewoog. Er bleek namelijk iemand dood. Nee Robin niet. Die telde al niet meer. Ze hadden d’r zelf een. Geen bootmens hoewel hij wel aan boord geweest was. Zijn uitvaart was vandaag. Om hem heen kon niet. Temeer omdat Miss Anjita Pleasure Hill - van de tijdens de voetbalwedstrijd Mexico-Nederland gegapte veerboot Hoorn vol juwelen - zijn vriendin was. Geweest. Of iets onbepaaldelijk anders. Wat je hebt met zeebonkige boekanières. Aan wal worden sinds Tromp&Hein alle zeeanemonen buitengezet. Zeelui met piratenbloed verdrinken en verroken hun Godvergeven tijd. Onder invloed, alleen op gevoel verstaanbaar. Naar Gram begreep ‘was hij opgeschoven.’

Een dichter met bundel en lolzinnetjes kreeg gul applaus. Een schorre piepschuimadept vertolkte een litanie vol stadse heiligen. Rooms maar zonder vaste antwoordformule. Een piepjonge ongeprogrammeerde debutant rapte met echo. Een zangeres met blote rug zong welluidend gevoelsliederen aan haar orgeltje. Een muzikant noemde vele pleinen en straten die hij had getekend. Dat hij ermee was opgehouden en nu musiceerde om zijn vrouw kwijt te raken. Dat was gelukt. Hij zong Engels.

Alle performers deden aan rouwbeklag verbonden zonder naam. Ze hadden hem waarschijnlijk ook niet gekend. Dacht Boldaat terwijl hij op zijn beurt wachtte. Het werd pauze. Clara zei voortvluchtig langskomend ‘Je mag blij zijn als je weer mag.’

‘Weer?’ Boldaat reageerde niet begrijpend ‘Ik ben toch nog niet geweest?’ Hij keek op zijn horloge: half elf. Uur reistijd terug. Agathe werd ongerust. Hij zou uiterlijk elf uur thuis zijn. Zij vond het Eynde maar een ongeregeld zooitje. Bij duisternis zelfs levensbedreigend. Ze had hem liefst bij licht al thuis.

De echte herdenking begon. Miss Pleasure Hill vertoonde een filmpje. Waarop ze met coquette danspasjes zelf bewoog rond een gordijn. De overledene moedigde haar opgewonden aan. Dit werd steeds herhaald. Miss Pleasure Hill ging er zelfs live naast dansen. Boldaat meende ‘ijdeltuitje’ te horen. Hoe onchristelijk ook en terwijl Gram zich - nog onchristelijker – stilletjes afvroeg of ze soms haar erfenis vierde hij hield stand. Al groeide zijn ergernis. Hij vond steun bij JC. Die ging ongeregelde spul bepaald niet uit de weg. Bovendien, zijn beurt kwam eraan. Alleen hij nu nog. Maar helaas Boldaat! Clara kondigde de terugkomst aan van de uitgetekende zanger. Die zou de rouwenden samen zingen.

Ineens welden de tranen bij Gram. Zijn stoppen sloegen door. Hij voelde zich verdund tot slap mosterdstroompje. Na de maaltijd. Gram stond bruusk op. Stevende, glimlachend buiten, binnen tierend en schreiend, huiswaarts. Verongelijkt maar absoluut zonder consternatie. Hij wou het eventueel ooit bespreken. Wanneer hij dat toonloos gevoelsneutraal kon. Ook - en juist -met Agathe.

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 20 september 2014


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.8 met 4 stemmen 1.038



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)