Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Winterzon

Isidoor kijkt door het vensterraam naar buiten. Hij zwijgt, omdat alles al gezegd is. En er niemand meer is die luistert. De winterzon is een lentezon geworden. Haar stralen belichten de bruine vlekjes van zijn uitgemergelde hand. De schommelstoel waarin hij zit, wiebelt alleen als iemand hem een duw geeft. Nooit meer. Zijn moegekeken ogen dwalen af naar de speelplaats van de kleuterschool aan de overkant van de straat. Zijn straat, de straat die doodloopt. Naar de schommel die alleen schommelt als iemand die sterk genoeg is er een duw aan geeft. Naar kinderen die door de tralie kijken naar het grote gebouw aan de overkant, vol oma’s en opa’s. Het begin en het einde van het leven, met een straat ertussen die je alleen niet kan oversteken. Nog niet, of niet meer.

Duizend gedachten wirwarren door zijn hoofd. Hij vertelt ze door elkaar, aan niemand. ‘40-‘45, dat waren tijden. De schuilkelders. Kolen op het vuur. Waar is mijn broek? En Elza, waar is Elza? Daartussen lange stiltes. Als om te oefenen, voor later.

Geen kinderen die nog op bezoek komen. Niet meer sinds hij ze uitschold voor Duitsers en hij weigerde om mee te gaan naar hun kamp. Niet meer sinds hij had geëist dat ze de onschuldige kinderen die ze mee hadden direct moesten vrijlaten in plaats van hen één voor één een deportatiebevel te laten voorlezen op zijn schoot, uitgerekend op nieuwjaar.

Hij lacht. Luider dan vroeger. Om minder redenen dan vroeger. Er is niemand meer die vraagt hoe het is. Hoe het echt is. Hoe het voelt om zelfs niet meer te weten wat eenzaamheid is. Hij moet alleen nog zijn mond opendoen voor de pilletjes, drie keer per dag, na de maaltijd.
Er komt nooit meer bezoek. Het is alleen nog wachten op Hein. Of Heinz, als het een bloederig einde wordt. Elza zit te wachten, in de kamer naast hem, voor het raam. Niemand die het weet, alleen hij. Terwijl hij verlangt om haar terug te zien, verliest hij de controle over zijn blaas. De eerste keer sinds lang, langer dan hij zich kan herinneren. Toen alles nog goed kwam, niet meer dan een straat geleden.

Schrijver: Johan De Smet, 7 maart 2010


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.8 met 120 stemmen 2.086



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)