Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Roos

Daar komt meneer Van Vliet op mij af. Ik ken hem vaag, hij woont vijf huizen verderop aan de overkant. We groeten elkaar altijd beleefd en heel af en toe maken we even een praatje. Ik kijk snel op mijn horloge. Ja, ik heb wel even tijd. Want de man heeft net zijn huis verkocht heb ik gezien. Dus die wil vast iets vertellen. "Gefeliciteerd", zeg ik dus maar. "Hoe gaat het?"

Hij begint een verhaal over de verkoop en de nieuwe bewoners. Al snel belanden we bij de hypotheekrenteaftrek. Voorzichtig tasten we elkaars politieke mening af. Die verschilt wat, want hij is een stukje ouder en gaat naar een huurhuis. Maar over één ding zijn we het eens. We gaan geen regering krijgen. We zullen nog dit jaar opnieuw naar de stembus moeten. Dan begint hij voorzichtig over het allochtonenbeleid. Ik luister en onderdruk de neiging om op mijn horloge te kijken. Mijn ogen dwalen af naar de roos in zijn hand.

Wat moet die man met een roos? Heeft-ie een vriendin, een geheime liefde? Weet zijn vrouw dat hij met die roos over straat loopt? Hij praat nog even door, merkt dan mijn verminderde belangstelling en kijkt naar de roos. "Zo, ik moet maar weer eens verder. Even deze roos brengen bij mevrouw Hurwenen."

Ik denk even na. Mevrouw Hurwenen? Dat bemoeizieke mens met haar rare politieke ideeën die ze tegen iedereen loopt te spuien. Dat dikke kreng dat altijd naar buiten zit te staren als je langs loopt en alles weet van de hele buurt. Daar heeft-ie iets mee? Kan toch helemaal niet. "Dat doe ik elke week", zegt Van Vliet. "Al drie jaar breng ik elke week even een roos bij haar."

Ik zeg hem dat ik dat een mooi gebaar vind en ik meen het. Ondertussen vraag ik mij af hoe dat gebruik ontstaan is. Ze zijn van dezelfde leeftijd, maar verder kan ik mij absoluut niet voorstellen dat ze iets met elkaar hebben. En trouwens, Van Vliet is al jaren gelukkig getrouwd. Zijn vrouw ken ik goed. Erg goed, mag ik wel zeggen. Ze ziet er nog steeds heel sexy uit. Ik kijk nog eens naar de roos, dan naar Van Vliet die met een glimlach afscheid neemt. Ik durf hem niet te vragen waarom hij elke week die roos bij dat ellendige mens brengt. Maar het blijft een prachtig gebaar, dat wel.

Schrijver: Rob Chevallier, 23 augustus 2010


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.0 met 6 stemmen 254



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)