Hoe gerieft de man 'n vrouw
Het zijn vreemde tijden waarin harde psychologie opspeelt. Meer dan ooit wordt de mannelijke hetero-senior publiekelijk getest op zijn invoelingsvermogen inzicht en begrip van vrouwen. Bij tafeltennisclub Tempo-Team werd door merendeels oudere mannen bediscussieerd wat succesfactoren waren. Om aan de vrouw te komen, maar ook relaties in stand te houden.
Wat een variatie. Humor directheid assertiviteit inlevingsvermogen laagdrempeligheid vertrouwen etc. Vrijwel geen overeenstemming. Het begon lacherig, licht gegeneerd. Maar de remmen gingen los! Verbitterde strijd op vele fronten. Mannen van 65+ die als jonge honden én voor hun succeservaringen in de liefde stonden én als relatie-experts over vrouwen elkaar de tent uitvochten. Persoonlijk dacht ik te scoren met ‘vrouwen het idee geven dat ze humor hebben én de moeite waard zijn’. Ik werd verketterd als rooms manipulatief anti-empathisch en machismo!
We gingen verhit uiteen. Later zei H., vergelijkbare vrijgezel, mij na één missertje in de beoordeling weer compleet verloren op de vrijmarkt te staan. Aanslag ook weer op zijn eindelijk redelijk herstelde zelfvertrouwen. Inderdaad herkenbaar in verlies aan durf en – jawel - decorum. Zijn witte onderbroek hing onderuit zijn pingpongbroek. Terwijl NB juist hij altijd zwarte boxers draagt bij de sport.
Illusoir drong bij me door dat ik nu veel van vrouwen begreep. Ik pakte daarom de eerste oudere vrouw. Elisabeth Costello, vrouwenfiguur van Nobelprijswinnaar J.M. Coetzee. Vrouwenliefhebber maar ook -kenner. In de novelle ‘Als een vrouw ouder wordt’ bezoekt de 72jarige Elisabeth vanuit Australië haar kinderen in Nice. Uitgenodigd, ze vreest daarom zorgcomplotten. Voelt zich ‘Romeins aristocraat’ op weg naar de gifbeker.
Dochter Helen is kunsthandelaar te Nice. Elisabeth mist paringselan en kan zich dat van dochterlief niet voorstellen. Zoon John uit de USA overgekomen haalt haar echter af De conversatie is meteen top. Ze zegt altijd in geschiedenis te hebben geloofd. Nu evenwel niet meer. Want: ‘Wie schudt nog het hoofd over de pizza-etende mens telefonerend op straat?’
De zoon klaagt over zijn gespreksrol – aangever. Volgens Elisabeth omdat ze die gesprekken meestal alleen voert.
Daar zit ze duidelijk niet echt mee. Pas laat vraagt ze naar zijn partner en kinderen.
Dan komt Helen aan het woord. De ’celibataire intellectueel die in Engeland als risee te boek zou staan’. volgens Elisabeth. Ze wil dat Ma, 72 jaar met hartproblemen, dichtbij komt wonen. Maar zegt ma ‘ook Melbourne heeft voorzieningen. Trouwens 'stel ik val maar leef nog jaren. Waarom zou ik jou met de zorg voor mijzelf opzadelen?.’
Helen: ‘Het is fout alleen dood te gaan.’
Elisabeth: “Er is één ding waarin oude mensen beter zijn dan jonge, en dat is doodgaan. Een goede dood is er één die je per telegram verneemt’.
Wat opvalt zijn allereerst Elisabeths scherpzinnigheid en ernst. Ze luistert goed en laat het initiatief calculerend bij zoon en dochter. Humor heeft ze maar gebruikt ze niet in gesprekken. Ze gaat voor zelfstandigheid en onafhankelijkheid, emotioneel en intellectueel.
Opmerkelijk is dat deze Elisabeth Costello formidabel op dreef raakt bij een verhaal. Over een man die universele schoonheid in een hoertje herkent en daaruit tot voor hem ongekende perversiteit komt. Later komt hij haar tegen als dochter van zijn oom die hij toevallig bezoekt. Verder gaat het verhaal niet. Een ‘nostalgie de la boue'(modder). Geen gewone nostalgische stemming zegt ze – maar harde hersenwetenschap! Elisabeth gaat voor in de modder!
Lijkt dus alsof de oudere vrouw mits gezond met werelds leven achter zich voor avontuur confrontatie en diepgang gaat. Wij mannen kunnen niet simpel als veroveraars aantreden! Geen versierstrategieën werken denk ik. Het gaat om wakkere vertolkingen ad hoc. De man moet vooral zichzelf zijn.
Geplaatst in de categorie: partner