Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Feesten in Amsterdam

Bij elke jaarovergang is de hoofdstedelijke vraag voor burgers wat voor feesten komen eraan. Het is altijd prijs. Vroeger waren we zuiniger en beperkten we ons veelal tot eeuwfeesten met ingetogen uitvoeringen. Primair voor en door bewoners om de trots op hun stadsverleden te staven. Een jaar niet gefeest is nu een kostbaar gat in het stedelijk huishoudboekje. Heropening Rijksmuseum, Artis 175 jaar, afschaffing van “de” slavernij 150 jaar, “de” grachten 400 jaar, Felix Meritis 225 jaar, het Concertgebouw 125 jaar en “de” handel met Rusland 400 jaar, zijn tot mijlpalen in 2013 verheven. Burgemeester Eberhard van der Laan zei afgelopen zondag in Buitenhof dat Amsterdam het vooral van zijn cultuur moet hebben internationaal. De stad zou vooral door de grachten Rembrandt Van Gogh appelleren. Niet primair met drugs en prostitutie. In zoverre valt deze planning te begrijpen. Al is mijn ervaring anders. Twee keer ben ik door Amerikanen bedrogen die per se naar de hoeren moesten. Vóór ze terug gingen. Anders konden ze hun mannetje thuis niet staan.

Diverse topdienaren van de gemeente voorzien een ‘jubeljaar.’ Met Rijksmuseum Concertgebouw en grachten heb je inderdaad blikvangers van heb-ik-jou-daar. Vraag is wel wat en of ze meer bieden dan uithangbord. Er wordt immers vooral gefocust op toerisme. Wat ontbreekt is een evenement dat appelleert aan de gehele stedelijke bevolking. Uiteraard zijn alle boven genoemde feestobjecten daar uitermate voor geschikt. Maar we weten beter. Ze zijn voor de hotelmarkt en landinwaarts ouderwets cultureel beperkt gericht. Er zijn ook geen aanwijzingen dat gewerkt wordt aan hun attractiewaarde stadbreed.

Zoals de Sails. Daar werd overal over gesproken en de mensen gingen kijken. Een fantastisch kijkfeest alleen al voor jan en alleman. Toch zou ook Sail voor politici die willen werken met deze agenda aan gemeenschapszin nog niet voldoen. Durft men dat soort doelen wel te stellen? Voor socialisten zou het een uitdaging kunnen ja zelfs moeten zijn. Of is men te bang dat zulks als Noord-Koreaanse cultuurpolitiek wordt gebrandmerkt? De uitdaging lijkt me een tussenweg te vinden. ‘Amsterdam viert respect op straat’ – moet toch kunnen. VVD-ers beveel ik de leus aan ‘Amsterdamse taxi vervoert gastvrij en kortweg’. Na eerst planmatig bij voorbeeld vijf jaar deze branche te fatsoeneren in nauw contact met het publiek.

Na het failliet van het communisme durft niemand meer zijn nek uit te steken. De maakbaarheid ligt gevoelig en beleidsmakers zijn bang voor mallotige blauwdrukkers of latente dwingelanden te worden uitgemaakt. Wie durft nog echt te werken aan behoud terugkeer of nieuwvorming van gemeenschapsnormen? Een stadsbrede bewustwording van respect voor openbare voorzieningen?

De Amsterdamse minister Asscher doet het ergste vrezen wat dat betreft. Voor sociaal-democraten is de tuinbouw al jaren een prachtig aandachtsgebied. Ze hebben en krijgen er geen voet aan de grond terwijl de arbeidsverhoudingen archaïsch aandoen. Elke bewindsman in problemen kan een kastje tuinders opentrekken om de aandacht af te leiden. Nu Asscher met de champignonkewekerij. Hij kan er politiek mee scoren, risicovrij op afstand zonder zelf ideeën te hoeven ontwikkelen of aan de man te brengen. Ja zonder het risico te lopen de maatschappij te veranderen.

Pure armoe. Al belooft de agenda een feestelijk jaar in Amsterdam.


Zie ook: http://www.iamsterdam.com...erdam-2013/overzicht/programma

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 5 januari 2013


Geplaatst in de categorie: feest

4.5 met 8 stemmen 254



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)