Open politiek
Sinds ik actief ben in de politiek hoor ik de ene na de andere nieuwkomer in de politiek beloven dat ze nu eens naar de burger gaan luisteren. De ramen moeten open, zeggen ze, ik zal de deuren open zetten en alsof dat allemaal nog niet genoeg is, beloven ze ook nog de luiken open te zetten. Dat dit leidt tot tochtige toestanden, weerhoudt niemand om de belofte die al zo vaak gedaan is nog een keer te doen: de macht aan het volk, de kiezer, de burger dus aan u!
Hoera, juich ik dan somber. Er is weer iemand die belooft wat Nieuwlinks, D66 en meer recentelijk de LPF, Rita Verdonk, de PVV en de Stadspartij hier ter stede niet is gelukt: een politiek waar iedereen zijn eigen stem in kan horen.
Als het zou kunnen, zou het mooi zijn. In de jaren zeventig waren we er het dichtst bij: er werd vergaderd in grote zalen en iedereen kakelde door elkaar. Iedereen zei wat en niemand kon iets horen. Het is ook een mooi ideaal, daar niet van, maar democratie werkt niet zo.
De Griekse pleinen van de oudheid, waar alleen de mannen die geen slaaf waren mee mochten doen, want anders was ook toen al de groep te groot, daar werkte het nog een beetje. Maar nu toch niet meer. Tegenwoordig is democratie een complex systeem dat erop gericht is de meningen te verzamelen en te trechteren tot er een paar tijdens vergaderingen in een gemeentehuis uitgesproken kunnen worden.
Iedereen mag meeluisteren. Dat is al jaren zo. Je mag zelfs drie minuten inspreken. Veel beter wordt het niet. Hoeveel luiken je ook openzet. Zelfs als je de deuren en ramen uit hun sponningen haalt of sterker nog, alle muren weghaalt, ook dan wordt het niet veel beter.
Politiek is, Max Weber zei het al, secuur boren in hard hout. En hij bedoelde niet met een moderne elektrische boor, maar met een handboor. Als je daarmee secuur wilt boren, moet je het langzaam doen. Het kost jaren. Daar hebben de meeste kiezers allemaal geen tijd voor.
Geplaatst in de categorie: politiek
Kerntaak voor een politicus zou moeten zijn zijn kiezers te vertegenwoordigen.