Afscheid
Het is de laatste keer dat ik u schrijf. Al weet ik niet eens wie u bent. Een man, een vrouw, een kind, een grootmoeder. Ik vind geen woorden meer. Ik weet niet meer wat u wil lezen. De laatste tijd werden woorden weeën die mij niets dan zorgen baarden. Ik ben moe. Als u een grootmoeder was, kwam ik naast u in de zetel zitten en zou ik mijn hoofd in uw schoot leggen en zachtjes huilen. Waarna u één van uw gerimpelde, blauwbeaderde handen op mijn hoofd zou leggen en zeggen: ‘Het is niet erg, jongen.’ Maar het is wel erg.
Ik stop ermee. Al weet ik niet waarmee. Ik kan alleen nog stil zijn. Zo zal de tijd voorbij gaan, tot ook ik een man word, een vader van een kind, een grootvader met oude handen. Ik weet dat u een fijn publiek was. En dat u denkt dat het erg is.
Maar dat is het niet.
Geplaatst in de categorie: afscheid
Dus please doe mij een lol en blijf schrijven!
Kom dan maar naast me zitten hoor, ik heb wel een plekje vrij, ik zal wel zeggen: het niet erg maar wel jammer!
Bedankt voor al je: leuke, mooie, gekke, Columns!
Ik zal ze missen.
Dag: Johan De Smet.
Joke de Groot.