Werk aan de winkel
Nederland gidsland in de robotisering. In Hannover presenteerden we ons met een robot. Op de Hannover Messe, we zijn partnerland. Aangekleed als Frau Antje. We scheepten er Angela Merkel mee op. Met een tulp op de foto. Wat doen we de wereld toch aan. Robots zijn de toekomst was onderwijl onze boodschap. De robot gaat steeds meer werk overnemen. Ze worden steeds slimmer. En zelfstandig leerzaam. De mens wordt in groeiende mate onbetaalbaar. Nederland loopt geen vijftig jaar meer achter! We gaan voorop in de technologische evolutie. Wie bepaalt dat voor ons? Ik denk dat niemand uiteindelijk een idee heeft.
Nieuwsuur bracht de economen Andrew McAfee en Erik Brynjolfsson van het Massachusetts Institute of Technology. Zij voorspellen snelle robotisering maar waarschuwen. Het middenkader gaat verdwijnen. Omdat robots hun specialismen overnemen. Nu zagen we wat middengroepen heetten toch al angstaanjagend krimpen. Enerzijds omdat de traditionele middenstand al vrijwel op apegapen ligt. Terwijl technologische vernieuwingen reeds huis hebben gehouden onder witte boorden. Terwijl nu robotisering ook zelfstandige beroepen gaat bedreigen. Advocaat, belastingadviseur, dokter, radioloog, laborant, accountant, reisagent, vrachtwagenchauffeur - allemaal beroepen die al bedreigd dat door robots nog meer gaan worden. Niet mis dus. Er lonkt een structurele permanente massawerkloosheid. Nu ook voor hoger opgeleiden. Wie heet nog ‘gesetteld’?
Wie werken er voor de kost? Vooral minder geschoolden nu, meer handmatige beroepen. Witte boorden ‘functioneren’ in meer complexe taakomgevingen en voeren daarover gesprekken. Met superieuren. Trouwens, naarmate taakinhouden onoverzichtelijker, abstracter en minder transparant voor inkijk worden is de waardering maatschappelijk hoger. Men verdient steeds meer dan de kost. Tot aan de top waar de grootste verantwoordelijkheden zijn gecentreerd. Zo immens groot dat wij er vaak gewoon geen voorstelling van kunnen maken. Dat was al zo bij Caesar.
Voor wat hoort wat. Nu steeds meer van onze hoogst verantwoordelijken hoger beloond willen worden zegt dat heel wat. Namelijk dat zij steeds moeizamer hun verantwoordelijkheid invullen. In interviews blijken topmanagers vrijwel geen directe inhoudelijke vraag meer te kunnen beantwoorden. Het is ze te onoverzichtelijk. Onze leiders hullen zich in prietpraatgewaad. Nietszeggende woordenkunst - Mark Rutte. Verhullende peptalk – Wellink Balkenende. Pseudo-kennisvertoon – Hamers, Knot. Onbekwaam om inhoudelijk overzicht en sturing te ontwikkelen. Over complexe organisaties als banken, overheden, multinationals, instellingen. Het is vrijwel onmogelijk ook overall visies te ontwikkelen. Door de technologische vernieuwingen. Toch moeten/willen zij de illusie overeind houden. Om hun aanstelling waar te maken. Toegeven dat ze niet weten waar ze wel en niet voor staan is er niet bij.
Mijn stelling deze week luidt daarom: inhaligheid van topmanagers groeit met de omvang van hun onverantwoordelijkheid. Men wenst meer beloond naarmate men verantwoordelijkheden minder inhoud kan geven en daardoor meer gaat zweven. Dat maakt het gevoelsmatig namelijk des te zwaarder. En wat is er dan menselijker…..
Geplaatst in de categorie: economie
Trouwens, mijn broer was er ook met een elektrische riksja!, dupeert overigens geen oprechte bestuurdersbaan!...