De manager gaat er aan
Er is een ambtenaar vakkundig weggepest. Mijnheer Gotlieb. Hij is dood. Hij is tot op het bot afgebroken en kon onmogelijk verder leven. Hij heeft een aanklacht van zeshonderd pagina’s geschreven, een bewijslast.
Maar nu de manager. De man, of vrouw, die niet luisterde. Die niet wilde luisteren. Die niet geïnteresseerd was en mijnheer Gotlieb opzadelde met onvoldoendes en meer en meer werk. Hij heeft het vast eerder gedaan bij anderen en meestal gingen mensen weg, ziek, overspannen of gewoon naar een andere baan. Maar dit keer niet. De man is dood. En jij, als manager, jij weet het. Hij is dood door jouw schuld. De hele werkvloer weet het. Hij is dood door jouw schuld.
Er zal wel geen rechtszaak van komen en als die er komt, volgt vast geen veroordeling. Maar ik zou vandaag niet graag in de schoenen van die manager staan. Niet vanwege de hate-mail. Niet vanwege de stront die met giertanks tegelijk door zijn brievenbus geperst zal worden. Niet vanwege het dreigend ontslag, want de organisatie moet verder en die manager zal dus weg moeten.
Nee, ik zou niet in diens schoenen staan vanwege de herinnering dat ik iemand over de kling gejaagd zou hebben. Na jaren martelen. Ik zou me niet meer durven vertonen op de werkvloer. Ik zou me niet meer durven vertonen op straat. Ik zou me niet meer durven vertonen in de supermarkt of in de tuin van mijn huis.
U zegt misschien dat dat mijn eigen schuld is en ik zou u ook groot gelijk geven, maar er zijn weer managers van die manager die dit allemaal hebben laten gebeuren en waarschijnlijk zelfs hebben aangemoedigd. Die Gotlieb, die is te integer. Die is te degelijk. Hoe krijgen we die weg? Hij houdt van zijn werk en hij doet het goed en onze organisatie krimpt niet, dus er is geen enkele natuurlijke manier van ontslag. Die Gotlieb moet zelf ontslag nemen. Hoe krijgen we hem zo ver?
Zou er over vergaderd zijn? Ik vrees van wel. Ik vrees van wel. En ik vrees dat vandaag alleen die ene manager de schuld krijgt. Die anderen, die herinneren zich niet meer duidelijke opdrachten gegeven te hebben. Die weten zeker dat ze het zo niet bedoeld hadden. Die wassen, het is paasfeest, hun handen in onschuld.
Alleen die ene manager. Die gaat er aan. Gotlieb is dood, maar die manager, die gaat er ook aan.
Geplaatst in de categorie: overlijden