Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

DLG-Mohicanen

Het is u vast opgevallen dat DLG wordt opgeheven.
Dienst Landelijk Gebied.
Een teken aan de Hollandse wand is dat DLG-ers de meest degelijke, betrouwbare en loyale medewerkers van Nederland zijn. Kernkwaliteiten die blijkbaar niet meer lonen.
Met één pennenstreek werd tachtig jaar historie de nek omgedraaid. Kennis gaat verloren, de versnippering van het landschap neemt toe, door decentralisatie stijgen de kosten. En u en ik stonden erbij en keken ernaar.

Wat doet DLG dan?

Als u een meanderend beekje ziet of een ecologische boerderij, een beschut rivierstrandje omgeven door groen lover, een zorglandgoed of een stuk cultureel erfgoed binnen de Nieuwe Hollandse Waterlinie, dan was DLG betrokken bij het realiseren of ontwikkelen daarvan. Als één club een projectontwikkelaar kon stoppen dan was het wel DLG. En per 1 april is het voorbij. Ons landschap zal weer vogelvrij zijn. Hoezo? hoor ik u denken. De provincies nemen de taken van DLG toch over?

Provincies zijn goed in heel andere dingen: geld stallen bij IJslandse banken. Dát kunnen provincies. Dat is hun kernactiviteit. Maar verantwoord met het landschap omgaan? Nee joh… Provincies houden zich bezig met openbaar vervoer en hoeveel je mag declareren voor een scholingstripje. Het woord kavelen kennen ze daar helemaal niet. Keuvelen. Dat kennen ze. Ruilverkeuveling. Tijdens de lunch.

Oké, hoor ik u weer denken (wat denkt u trouwens veel): Ik ga toch niet missen wat ik voorheen ook al niet kende? Daar heeft u een punt. Het is allemaal ook een beetje eigen schuld dikke bult voor DLG. DLG was een reus in resultaten maar een Calimero in zichtbaarheid. Er had iemand even aan de bel moeten trekken. Zo van: zeg, moeten wij DLG niet eens wat sexyer maken? Reclamespotjes op de radio en een lekker wijf in ons logo? Een stukje bil van Sharon Dijksma of zo? Niemand kwam op het idee. Ach, het werk ging toch wel door. Het DSB-dogma.

Er is in relatieve stilte een hoop bereikt op het gebied van wonen, werken en recreëren in onze waardevolle natuur met ruimte voor water en gezonde landbouw.
Maar we zijn nu overgeleverd aan de provinciale grillen van provinciale bestuurders.
Het wordt nu opletten geblazen. De provincies zullen zich hoe dan ook willen bewijzen.
Maar hoe?

Er was een afscheidsfeest voor DLG-ers. Er werd gehuild, gezopen, gevreten en gevreeën. Wat een passie. Er werden ook heel gekke dingen gedaan. Zo ging iemand praten met een hydroloog, een ander met een onteigeningsjurist. Men moet gedacht hebben: Nu kan het nog.

Schrijver: Marcel Harmsen, 3 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.8 met 5 stemmen 959



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)