Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Reizen

Dit stukje komt tot u vanuit de bus onderweg van Montevideo naar Punta del Este, Uruguay. Ik reis - ik schreef er al eerder over - en ben nu op weg naar de tweemaster de Anne Margaretha, die mij vandaar naar Ushuaia brengt, het zuidpuntje van Zuid Amerika. Mijn korte verblijf in Montevideo is de prelude van een reis van in totaal zeven weken.

Reizen is ook gewoon afzien. Het doet iets met je. Je gaat verschillende stadia door. Vanaf het punt dat je je huis verlaat ben je niet meer dan een unit. Iets dat van a naar b vervoerd moet worden. Je bent het onderdeel van een logistieke operatie en talloze veiligheidsprocedures. Reizen is de manier om enigszins te ervaren wat een patiënt ervaart die wordt opgenomen, een arrestant die net is gearresteerd, of een andersdenkende Rus die naar een werkkamp mag. Autonoom handelend subject wordt object. Het grappige is dat een storing in de geplande reis - mijn boot tussen Buenos Aires en Montevideo voer niet - niet eens zo onprettig is. Ineens krijg je weer autonomie: wat nu?

Het volgende stadium is verwarring. Je kunt je eigen gang weer gaan, maar je weet niet zo goed hoe. Hoe voorkom ik dat ik door een taxichauffeur wordt getild? Waarom spreken de mensen niet gewoon het Spaans uit de cursus? Waarom loopt hier iedereen aan een rietje uit een beker te lurken met een thermoskan onder de arm? Wat doe ik met die ongevraagde hapjes als ik in een restaurant ga eten? Waarom krijg ik een literfles bier, als ik een biertje bestel? Waarom moet ik 5 euro commissie betalen als ik slechts voor 30 euro pesos uit de muur trek? Waarom is er trouwens bijna geen pinautomaat te bekennen in deze stad?

Voor het derde stadium ben ik hier. Ik heb mijn autonomie terug, ik begrijp een beetje hoe dingen werken en alle zintuigen beginnen zich geleidelijk aan te openen voor alle nieuwe prikkels. het nieuws houd ik niet bij met nu.nl, maar door vluchtige maar soms hele boeiende gesprekken met - meestal jonge - bezoekers in het hostel waar ik verblijf. Ik beleef mijn tweede lente van 2014 met spinazie en aardbeien op de markt in los Pocitos. Het zeefront is net zo lelijk als dat van Oostende, maar is met een boulevard van 22 km de relaxt kloppende slagader van de stad.

Absolute hoogtepunt is de sambaband die ik op zaterdagavond in een van de barrios tref. In heel Montevideo trekken op zaterdagavond om zes uur bands door de straten. De slager om de hoek laat dan zijn lendelap op het hakblok liggen om aan de pauzerende spelers van onder de toonbank literflessen bier te verkopen. De trommels worden bij een vuurtje midden op straat opgewarmd om de temperatuurdaling op te vangen. Vervolgens donderen de hypnotiserende ritmes door de straten. Voor het merendeel mannen roffelen met onblote bovenlijven en in trance op de chimbas; voor de stoet bewegen voor het merendeel vrouwen hun lijf alsof elk lichaamsdeel door onzichtbare signalen wordt gestuurd. Daaromheen omstanders, de meesten met een fles bier of mate in de hand. Waaronder ik. Het scheelde een haar of ik had mijn fiets aan de kant gegooid en mij in deze fiësta gestort. Gewoon even los gaan. Ik denk dat de signalen die mijn Europese heupen aansturen net niet genoeg doorkomen. Maar daar wordt aan gewerkt.
Stadium vier gaat er komen.

Schrijver: Thuistoerist, 1 december 2014


Geplaatst in de categorie: reizen

3.9 met 7 stemmen 184



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Mw. Van de wijngaard
Datum:
1 december 2014
Ha Chris,

Goed werk, niet bangig reageren op al die nieuwe, onbekende werelden - maar gewoon feest gaan vieren. Of in elk geval bijna ;-) Een voorbeeld voor de thuisblijvers.
Blijf schrijven, uw lezers verwachten u.
Take care!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
1 december 2014
Afgezien van het feit, dat het heel bijzonder is, dat je dit in een bus in Uruguay hebt geschreven en verstuurd, vind ik het een boeiend reisverslag. Je doet me lachen, als je schrijft, dat je bij het bestellen van een biertje een liter bier krijgt. Mooi hoe je die sambaband beschrijft en hoe je als nuchtere Europeaan net niet wordt meegevoerd in die wervelende paringsdans. Ik zie je daar staan met weer een literfles bier aan je mond en even hinkend op het spannende idee om nooit meer naar Europa terug te keren.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)