Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Paris

Ik was er weer eens, Parijs. Stad van licht en liefde.
Met mijn dochter van dertien want meisjes van dertien moeten Parijs gezien hebben. En dat hebben we.
Vroeg weg, auto geparkeerd in een garage aan de boulevard periférique, metro naar het centrum, onderweg Frans ontbijt, bagage in het hotel en tout de suite naar alle hoogtepunten. Pompidou, Notre Dame, Pont Neuf, de hele miquemaque.

Heerlijk om weer zo te slenteren en verrek; de laatste keer dat ik hier was had ik nog geen kinderen. Comme tout passe.
We vonden een nieuwe jas voor haar, schoenen met sleehakken, gestreepte sokken met ‘Paris’ daarop en souvenirs. We keken onze ogen uit en ze kletste me de oren van de kop (les oreilles de mon tête?).

Wat opviel, behalve het miezerige weer maar dat kon ons niet deren, was de alomtegenwoordigheid van gewapende agenten. Met uzi’s onder de arm stonden ze zichtbaar de belangrijkste bezienswaardigheden te bewaken. Het gevolg van Charlie. Wat nog meer opviel was de dikke lucht. Parijs gaat zoals bekend gebukt onder een onuitroeibare laag van autogassen, scooterdampen, croissant-bakluchten en knoflookscheten. Parijs is geen frisse stad en dat heb ik ook kunnen merken aan mijn geprikkelde slijmvliezen in de dagen na ons bezoek. Maar dat is het verhaal van de kniesoren. We genoten van de winkelstraatjes, de rijen voor de musea waar we niet in hoefden te staan en de Arc de Triomphe bij nacht. Montmartre, een muzikaal optreden in een cafeetje, en een heuse theatershow How to become French in one hour. Goed gelachen.

Maar dan die Eiffeltoren. Het symbool van de stad. Natuurlijk stond de erectie van Eiffel hoog op de agenda. En het blijft een indrukwekkend gebouw. Een staaltje bouwkunst.
Tot plots, als de duisternis is ingevallen en niet alleen de Japanners klaarliggen met hun iPads en Nikons, de knetterlichtjes aangaan en Gustav zich moet omdraaien in zijn graf.
De Eiffeltoren is een attractie geworden en dat zullen we weten ook. Het is zielig en pathetisch tegelijk. Flikkerlichtjes op de Eiffeltoren. Maar mijn dochter vond het prachtig. Die is tenslotte dertien. Het is wachten op het moment dat Parijs een eigen reuzenrad krijgt.

Parijs was de stad van licht en liefde.
Is nu de stad van smog en policiers. Comme tout passe.

Schrijver: Marcel Harmsen, 10 april 2015


Geplaatst in de categorie: reizen

4.3 met 3 stemmen aantal keer bekeken 361

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)