Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Achter glas

Ik trek baantjes in een haast leeg zwembad. In mijn oneven banen zie ik een kerstboom achter glas. Bij iedere slag komen flarden van mijn week voorbij. De warme ontmoeting met een Servische schaapsherder uit Kosovo. Een huilende lesbienne uit Oeganda. Onder water, boven water. Lichtjes schitteren in het raam.

De herder leidt een rustig leventje op een berg. Van de één op de andere dag wordt deze hoogsensitieve man beschuldigd van moord. Het klinkt als een film. Vanaf de top ziet hij de rook van zijn brandende huisje. In de korte tijd dat hij in Nederland is, is hij helemaal grijs geworden. Hij geeft een blaadje aan de tolk. Ze vertaalt zijn Servische krabbels inclusief de data. Parlementsgebouw bekogeld met stenen. Woonhuis twee uur en drie kwartier beschoten. Een rivier ziet rood van het bloed. Het blijkt een overzicht van wat er volgens hem de laatste weken in Kosovo is gebeurd. Ik zet me af tegen de kant.

Ik vertel mijn leidinggevende dat ik verbaasd ben. Zo ver is het niet eens bij ons vandaan. Je hoort er helemaal niets over. Nuchter vraagt ze me: 'Wat weet je over Burundi?'

Waarom ben ik zo verwonderd? Ik weet toch al lang dat er meer spindoctors dan journalisten zijn in de wereld? Instituten en communicatieadviesbureaus die bepalen wat we te eten krijgen. Om nog maar te zwijgen van echte journalistiek. De kritische vraag die niet meer gesteld wordt. Kopiëren en plakken. Hapklare brokken. Ik haal diep adem en ga weer onder water.

Later in de week toont de Oegandese me haar dankbaarheid. Ze is zo blij dat ik regelde dat ze in het Engels gehoord kon worden. Haar chronisch wantrouwen in tolken Luganda. Ze heeft een positieve beschikking gekregen. Ik verleng mijn slagen. Voel de kracht. Zie een roze boom vol glitters en regenboogslingers voor me. Eén en al gezelligheid.

De schaapsherder leunt met zijn handen op de verwarming. In zijn gebrekkige Engels zegt hij zacht: 'Catastrophe, catastrophe'. Ik geef hem een stevige mannenhug in een volle wachtruimte. Ik ben ontdaan. Deze man heeft helemaal niets meer. Vooruit, nog twee baantjes, pep ik mezelf op. Ik zie een bruine kale boom, de naalden op de grond.


Zie ook: http://www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 22 december 2015


Geplaatst in de categorie: kerstmis

4.1 met 7 stemmen 250



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
25 december 2015
Een voelbare column vol medemenselijke overwegingen, beste René. Wat kunnen we meer doen dan deze kleine grote oprechte gebaren van alle grenzen overstijgende menselijkheid? En ons steeds weer verschonen van de giftige projectielen van de spindoctrineerders en lobbhyena's. Terwijl we onze baantjes trekken door het heldere water van zelfreflectie..

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)