Piano
Piano
Sjongejongejonge.
Wat een loodzwaar bakbeest!
Het keyboard één punt nul.
Een met ivoor ingelegd toetsenbord.
Gietijzeren raamwerk voor stalen snaren, met tonnen trekspanning.
Ingebouwd in een lompe, zware, zwarte eikenhouten kast.
Honderdveertig hoog, honderdvijftig breed, zeuventig diep.
Ga d'r maar aan staan.
Dat deden we dus, gisteren.
Mijn beste, meest loyale en in klussen ervaren vriend had z'n hulp aangeboden, en dus z'n belofte gestand gedaan.
Busje met lift-laadklep gehuurd; vijfhonderd borg; hulpstukken mee: spanbanden, dekens, vlonders, karretje en twee man sterk. Genoeg?
We hoopten op assistentie ter plekke.
Al bijna anderhalf jaar moest ik 'm missen, want hij stond op de eerste verdieping van ons vorige huis. En niemand wou 'm de trap af tillen. Geen verhuizer wou voor minder dan 500 euro voor deze kolos z'n personeel in de ziektewet zien.
Maar omdat de nieuwe eigenaar van het pand waar ik 'm moest laten staan plannen had voor de aanleg van een lift, zette ik m'n ziel in de wachtstand en hield ik m'n vingers met schrijven soepel, in anticipatie van deze dag der verlossing.
Eerder deze week hadden zes sterke en dappere mannen het gevaarte de 32 treden van de brede, statige, eikenhouten trap afgedragen. Omdat deze omineuze aanwezigheid de nieuwe eigenaar lang genoeg geduurd had.
Dat bericht was mij een enorme opluchting. En snel handelen was geboden, want als ik mijn zwart witte klavier niet binnen een week zou ophalen, dreigde de vuilcontainer als laatste rustplaats.
Toen we gisteren rond 2-en bij het 17-e eeuwse grachtenpand aankwamen, was een parkeerplaats aan de gracht gereserveerd, waarop we de smalle rijbaan met ons felgele busje voor een klein uurtje blokkeerden.
Dat vinden collega-busjesbestuurders niet leuk!
Al na enkele minuten stond er een bomige bouwvakker met z'n busje te dringen, want hij moest ook dóór.
Dat was net de hulp waarop we hadden gehoopt, en die we dringend nodig bleken te hebben toen de piano, na enig goedbedoeld hobbelen, bij het ontmoeten van een kokos-deurmat en de daarop aansluitende marmeren dorpel door z'n te licht bevonden wielen ging.
Da's een ramp. Want dan moet je verder tillen. TILLEN!
Vierhonderd kilo? Driehonderd? Tweehonderdvijftig?
Wie biedt er minder?
Daarna zakte ie nog, na de drempel, door een (spaanplaat, wat ik had aangezien voor multiplex) karretje, waarop we de behaarde, wachtende, tijdelijk werkloze busjeschauffeur makkelijk konden overhalen om een win-win situatie te scheppen.
Anders had ik hier niet zitten schrijven. Dan zouden m'n ontwrichte nek, m'n piepende ademhaling, m'n pijnlijke heup, m'n trillende handen me nog langer voor herstel in bed hebben gehouden.
De rest van het drama zal ik u besparen. Ik zal trachten er de rubriek 'verhalen' mee te verluchtigen als ik wat hersteld ben, zal zijn.
Wel even bloody fantastic dat ie nu hier in de kamer staat. M'n vrouw is even weg, en m'n vingers tintelen, m'n middenrif expandeert, m'n hart komt uit de 15 maanden durende winterslaap, m'n rechter hersenhelft krijgt weer zuurstof.
Eerst een sonate van Mozart, die mooie in F-groot..
Ik hoor 'm al... Taaa-ta-taaa-ta-taaaa-ta-tadada.....
Ik kan niet wachten, al is 'tie nog vals, stemmen doe ik vanmiddag wel..
Nu: MUSICA
Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=X9VFhwxkmjc
Schrijver: Ton Hettema, 20 februari 2016
Geplaatst in de categorie: muziek
Er zijn bedrijven gespecialiseerd in het verhuizen van dit zware en toch zo kwetsbare instrument. Ja, dat kost een paar centen. Maar dan komt de piano heelhuids door de operatie heen, en jij ook!
Mijn piano moet na de verhuizing ook nog gestemd. Dat stel ik al twaalf jaar uit. Eerst alle dozen nog uitpakken...
PS
Wie met piano nog verhuizen gaat, zie ook:
www.demeubeltaxi.nl/meubeltransport/piano-vervoeren