VERVREEMDING
Ben ik net als Kafka vroeg ze zich af, of beter gezegd ben ik net als Gregor Samsa uit ‘De Gedaanteverwisseling’ van Kafka? Gregor veranderde langzaam in een manshoge kever en zij, zij zag zichzelf veranderen in haar recentelijk overleden hond Rilke. Jawel, vernoemd naar Rainer Maria van o.a. het gedicht Herbsttag. Het overkwam haar terwijl ze door de polders fietste. Ineens zat niet zij maar haar hond levensgroot op de fiets. Ze waren met elkaar versmolten leek het. Wat wilde deze gewaarwording haar zeggen? Troost bieden sowieso natuurlijk, daarbij was het een komisch gezicht, maar was dat alles? Bewees dit de stelling van spiritueel leraar Eckhart Tolle dat alles en iedereen tot hetzelfde Grote Bewustzijn hoorde en dat men zijn persoonlijkheid op moeten geven of dwong dit haar in de richting van leven in het Nu dat tegelijkertijd de Eeuwigheid was, zoals de Amerikaanse filosoof Ken Wilber beweerde. Of werd ze krankzinnig door teveel stress in korte tijd? Stressoren waren immers blijven steken in de tijd van de holbewoners of daarvoor als je de Volkskrant moest geloven?
‘Het moment van Nu is altijd het belangrijkste moment en de belangrijkste persoon is altijd degene die bij u is en het belangrijkste te doen is altijd de persoon aan uw zijde gelukkig te maken’, zo stelt de kluizenaar uit ‘One hand clapping, ZEN stories for all ages’ als de keizer van het land bij hem komt en op zoek is naar antwoord op drie vragen: Wat is het beste moment om dingen te doen, wie zijn de voornaamste mensen en wat is het belangrijkste om te doen? ‘Iedere dag biedt de realiteit ons zoveel mogelijkheid, steun en onverwachte geschenken. Sta je klaar om dat echt te ontvangen of zit je verstrikt in verwachtingen’ is een zin die je ook tegenkomt in bovengenoemd boek. We leven vaak zonder het te weten in een fantasiewereld. Of is het hele leven in wezen een illusie?
Wat zij na een ongeluk en een lange tijd van revalidatie bemerkte, was dat zij zich niet langer kon verschuilen achter het masker of imago van de vlotte, dichtende vrijbuiter. Ze was een trage slak geworden, werd authentieker en liet haar valse zelf of noem het imago los, net als Martin Buber; de bekende schrijver en bijbelgeleerde dat ooit deed. Hij nam afstand van zijn naam en titel, sloeg zijn boeken dicht (zover was zij nog lang niet, maar misschien was dat ook niet haar weg) en staakte zijn religieuze activiteiten om voortaan geworteld te zijn in de waarheid van het moment. Dit alles nadat hij meende een student goede raad te hebben verschaft, maar de jongen zich juist ophing na zijn adviezen. ‘Je kunt een zee niet oversteken door alleen maar naar het water te staren’ zo luid een uitspraak van Tagore; een beroemd dichter, roman- en toneelschrijver, wijsgeer en mysticus. Je moet actie ondernemen. Hij was bovendien de eerste Indiase winnaar van een Nobelprijs voor literatuur en wel in 1913. Hij predikte een liefdevol opgaan in God en in het dagelijkse leven.
Zolang ze maar vanuit haar hart leefde, haar denkende hart, net als Etty Hillsum in WO11 en gewoon zoveel mogelijk zichzelf bleef, met een constante factor, een onbewogen (nee niet onverschillige) waarnemer die in haar binnenste rustig tegen een pilaar leunde, haar ondersteunde en hielp, zou ze het wel redden in haar mensenhuid. Haar tijd uitdienen.
Er spookte de laatste dagen met regelmaat een liedje door haar hoofd: Back to life back to reality. Vast Iets van Gene Zijde dat bijstand wilde verlenen. Toen ze op Internet ging kijken naar de volledige tekst, bleek dat na drie keer Back to reality, back tot the here and now stond. De draad weer oppakken en doorgaan dus na een traumatisch verlies. Het was haar al eerder gelukt. In haar fantasie lag haar hond nu in het mandje dat aan haar stuur hing. Iets afnemend al in formaat. Net als het gemis straks, maar de omgeving en mensen? Op flinke afstand nog.
Geplaatst in de categorie: psychologie
Deze tegen een beschouwing aanleunende 'column' die bij dagcolumn werd geplaatst door de redactie, heeft alles te maken
met dood, bijna waanzinnig worden door rouw en verlies, spartelend hulp zoeken bij spirituele leraren en gaat tevens over het advies te leven in het NU; een zware opgave voor achterblijvers. Het terugkeren naar de dagelijkse werkelijkheid is op een gegeven moment nodig, doch vooralsnog en vaak ver.
Het blijft, zoals je vertelt, een hele opgave voor onze 21-ste eeuwse persona om de lagen van werkelijkheid of illusie met elkaar te rijmen.
Misschien dat je daarom, daarvoor, daar namens, je prachtige gedichten maakt..