WOENSDAGMIDDAG 2017
‘Nee, dat doen we niet, Layla,’ had mijn vriendin gezegd tegen de achtjarige die op woensdagmiddag met haar kleindochter was meegekomen uit school en die watervlug was.
Ze had haar amper bij kunnen houden. Het kind deed aan kopje duikelen op de bank, had in no time de afstandsbediening van de nieuwe keuken en het licht daarin in handen en zette de keuken daarmee snel in allerlei kleuren.
‘Nee, dat doen we niet, Layla. Dat is geen speelgoed!’
Na de lunch vertrok het tweespan naar boven en schalde er al snel een radiowekkerzender.
Mijn vriendin toog zuchtend naar boven en zag dat de badkamerdeur op slot zat. Ze zette eerst de radio uit en klopte op de deur van de badkamer met een gebiedend: ‘Doe eens open, jongens.’ De deur werd van slot gedraaid en de dames bleken ‘laboratoriumpje’ te spelen met water, zeep, lijm en de dure parfum van haar dochter.
Layla wilde later medicijnen gaan maken voor de arme mensen in andere landen vertelde ze. Maar nu maakten ze slijm.
‘Mogen we lijm gaan kopen samen, hij is op.’
Mijn vriendin moest dat overleggen met haar dochter. Die zat in vergadering, dus ging het feest sowieso niet door.
‘Maar Mila is al vaker met mij alleen naar de winkels geweest hoor,’ zei het bijdehandje.
Daar trapte mijn vriendin niet in. Met een helaas jongens dat feest gaat niet door, spoorde ze de speelkameraadjes aan nu iets anders te gaan doen.
‘Mogen we ook op de derde verdieping kijken?’
Het bijdehandje was deels wel beleefd, dat moest mijn vriendin haar nageven.
‘Nee, jongens, we gaan niet naar de slaapkamer van papa en mama,’ had ze, terwijl ze zich wat duizelig begon te voelen moeizaam uitgebracht.
Wat een hoog leeftempo hadden die kinderen en vooral het jongste vriendinnetje! Ze had kinderen vreemde dingen zien doen, in het verleden was het wel gebeurd dat zo’n kleine woensdagmiddagtornado alle keukenkastjes opentrok om te kijken wat erin stond. Hartkloppingen bezorgden ze haar, de kinderen van tegenwoordig. Het zou wel een teken des tijds zijn. De kinderen werden overspoeld met informatie en geluid. Stilte en stil worden kenden ze nauwelijks of niet en wat was een ziel? Wat was bidden? Nooit van gehoord.
Ze gilden ook zo. Alsof ze het uit moesten schreeuwen om niet stapelgek te worden. Wie ooit had bedacht dat kinderen mochten rennen en gillen op het schoolplein moest zelf wel een klap van de molen hebben gehad. Aan het mondig mogen zijn, hing een hoog prijskaartje.
De term respect ging verloren en dat was niet het enige. Mobieltjes, tablets, laptops en televisie, brachten kinderen voort, vervreemd van normen en waarden. Op de school van haar kleindochters was een jongen van elf een week geschorst omdat hij de juf had geslagen. Het ontzag voor iets hogers dan jijzelf was tegelijk met de leegloop van de kerken weggevloeid leek het. Ze zag het ook met lede ogen aan bij haar eigen kleindochters die ze toch onvoorwaardelijk liefhad.
De meesters en juffen kwamen ook al in opstand tegen de overbelasting die hun beroep met zich meebracht. Dat was een goede zaak. Naast de drukke kinderen van nu is er ook een nieuwe lichting. Gevoelig voor licht en geluid. Voor sensitieve oma’s als mijn vriendin, een hele klus om te gaan met bekeerlingen in spe in een overgangstijd van rationeel naar spiritueel.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: kinderen
kinderen
112
Geef je reactie op deze inzending: