Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Tijd

Achter mijn huis zie ik één, nee let op, twee! Twee kinderen springen. Een meisje met gele laarsjes en een jongetje met zijn jasje los. Ze trekken mijn aandacht over de rand van het scherm van mijn laptop heen. En kijk, daar lopen een man en een vrouw in straf tempo erachteraan. Ze naderen de kinderen op twee meter en dan draait het grut zich om en rent er vandoor. Of ze rennen verder. De twee ouderen, ouders, neem ik aan, veranderen hun tempo niet.

Het was mooi wandelweer, moet je weten. Beetje zon, beetje briesje, beetje wind en een lekkere temperatuur. Paarse en gele krokussen en paaseitjes in de supermarkten kondigden de lente aan.

En verder terug, rechts, daar lopen, kalm, opa en oma. Dat kan haast niet anders. Ze lijken bij de familie te horen, want de jonge vrouw kijkt achterom, hun richting uit, kijken of ze er nog zijn?

Dat heb je met opa’s en oma’s. Ze kunnen je zomaar ontvallen.

De moeder zegt iets tegen vader. Horen kan ik het niet, maar ik kan wel verzinnen dat ze zich afvraagt of ze de kinderen dichterbij moet roepen of dat ze moeten uitkijken. Ik zie aan zijn gezicht dat hij haar probeert gerust te stellen, zo van, het komt wel goed. Zo zijn veel vaders. Onwillekeurig beweegt hij zijn hand naar, dat kan ik ook zien, een litteken.

Tussen paarse en gele krokussen lag nog wat blad van vorige zomer. Een merel gooide die op, op zoek naar eten. Opa draagt een paraplu.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 5 april 2018


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.0 met 2 stemmen 1.734



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Trawant
Datum:
6 april 2018
Ongetwijfeld ben ik als verse opa niet de meest onbevooroordeelde lezer, maar ik vind dit een heel mooi stukje Jan!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)