Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

De Finkelsteins

‘Waar zijn de Finkelsteins eigenlijk gebleven?’ Een heel bijzondere vraag. De man keek naar zijn dochter en had verteld over zijn jeugd in Berlijn, de koekjes die hij bij de Finkelsteins kreeg – aardige buren, een aardige moeder en hij speelde met een zoontje van de Finkelsteins.

De man was een oude man met een volwassen dochter en samen leefden ze in Zuid Afrika. Zijn dochter keek hem verbaasd aan, wist niet wat te zeggen. Waar de Finkelsteins zijn gebleven? Weet je dat dan niet?

‘De holocaust!’ hielp ze hem, ‘de holocaust gebeurde met hen! Daar zijn ze in verdwenen!’ Vader schrok en keek zijn dochter aan. Ineens was hij weer de schuldige, maar nu niet een schuldige in een oorlog van grote mogendheden, niet langer een verliezer omdat zijn leger werd verslagen door de Russen, maar ineens was hij ook de verdediger van een regime dat de Finkelsteins had vermoord. En met de Finkelsteins vele, vele andere mensen. Zelfs als de Finkelsteins ongelooflijk veel geluk hadden gehad en een veilig heenkomen hadden gevonden in Israël, Amerika of laten we zeggen, Zuid Afrika, zelfs dan was vader nog steeds schuldig aan meewerken aan een regime dat ongelooflijk veel kapot heeft gemaakt en ongelooflijk veel levens heeft vernietigd. Niet alleen Duitse levens in een kansloze oorlog, maar ook levens van Russen, Polen, Fransen en Joden. Ineens drong een waarheid binnen die hij sinds 1945 had opgesloten in een krocht van zijn ziel, een donkere krocht waar hij niet mocht kijken en waar hij niemand liet kijken.

Maar dat er wel was.

En dat zijn leven wel vergalde. Dat zijn hele leven angstig maakte. Hij moest het verbergen, want de verschrikkingen waren te groot en nu zat zijn dochter tegenover hem en had gevraagd, hoe was je jeugd, hoe was je als kleine jongen? En bereidwillig had hij verteld over zijn gelukkige jaren in Charlottenburg, Berlijn en zijn bezoekjes bij de Finkelsteins, geluk bestond nog. Geluk was nog gewoon. Er was nog niets opgesloten in een duister krocht in zijn ziel. Onbedorven kon hij lachen naar de Finkelsteins en zijn hele leven is hij onbedorven blijven lachen naar de Finkelsteins, tot hij nu, een oude man, aan zijn dochter vroeg, waar zijn de Finkelsteins gebleven?



(Geschreven naar aanleiding van het interview 22-4-2018 met Marianne Thamm in Buitenhof, waarin zij vertelt over het boek 'De ondraaglijke blankheid van het bestaan' / 'Hitler, Verwoerd, Mandela and me')

Schrijver: Jan R. Lønsing, 24 april 2018


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.0 met 3 stemmen 93



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
26 april 2018
Het moet gidverdimme eens afgelopen wezen met die cultus, die idiote schijnheilige, in elke volgende generatie doorstuiterende schuldbom die meer schade aanricht dan alle oorlogen bij elkaar. Het is het toppunt van diabolisch kwaad. De kern van zelfverloochening, van Calvinisme, van zelf-onderdrukking, van omgekeerde discriminatie. Het is een teken van gangreen in de hersenen, van het gijzelen van de ziel met de gifwolk van het verleden. Hou ermee op! Flikker het weg! Zet de vlammenwerper erop! Vertrap het onder je voeten en vloek, vloek, vloek! Totdat het vernietigd is en nooit meer terug komt. Totdat de mensheid en ieder individu voorgoed bevrijd is van de spoken van het verleden. Gidverdimme!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
25 april 2018
Indrukwekkend, Jan, goed om dit nogmaals flink onder de aandacht te brengen, want de mensheid leert maar verdomde traag en zelfs na die gruwelijke Holocaust is het meedogenloze onkruid van de nazi's weer opgekomen. We moeten dat collectieve trauma echt blijven herhalen om nog erger te voorkomen. De intelligente mens kan de stupide mens inderdaad totaal uitschakelen. Zelfs op vredige wijze. Juist op vredige wijze.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)