Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Mamadag

Specifieke woorden roepen automatisch specifieke beelden op. Zo komt er bijvoorbeeld bij het woord “bijzonder” iets van speciaal-op-een-mooie-manier naar boven. Als iemand daarentegen “bijzonder” kiest boven “raar” is het meteen duidelijk dat “bijzonder” een trapje vreemder is dan “raar”. Dat effect heet framing en bij framing zit er een manipulatief addertje onder het gras: Er wordt iets meegedeeld dat ogenschijnlijk, zo op het eerste gezicht, niet in de boodschap aanwezig is.

En dat is precies het geval met de woordjes “papadag” en “mamadag”. Die nieuwe woorden lijken keurig te gaan over een ouder die een weekdag niet op het werk doorbrengt, maar thuis bij de kinderen. Het klinkt heel toegewijd en het past in het moderne kader van de verdeling van taken tussen de beide ouders. Maar onder die woorden gaan slangetjes schuil.

Het woord “papadag” lijkt om het kind te gaan, maar stiekem staat de vader centraal. Het is de vader die een werkdag opoffert om thuis voor het kind te zorgen. Want als het kind het belangrijkst was, dan heette het wel “kinderdag”. Daarnaast suggereert het woord “mamadag” dat de hele dag in het teken staat van het kind. Dat is een recept voor miserie. Elke ouder wordt doodongelukkig als die zich van 7 uur ‘s morgens tot 8 uur ‘s avonds moet laten dirigeren door een ukkepuk. Daar zijn ukkepukken helemaal niet voor, en ouders evenmin. Tijd doorbrengen met je kind is fantastisch, maar niet non-stop en zeker niet op een dwingende wijze.

Een volgend addertje is de rest van de week: Als één van de weekdagen “papadag” is, wat zijn dan die andere dagen? Is een vader op die andere dagen geen vader meer, en hoeft hij zich minder gelegen te laten liggen aan zijn kind?

Ik wil de stelling poneren dat elke dag vanaf de geboorte van je kind “mamadagen” zijn. Vanaf de geboorte hoort je kind erbij – niet op een nadrukkelijk ingerichte wijze maar op een natuurlijke, geïntegreerde manier. En als een moeder een vrije dag heeft, dan is het háár vrije dag die zij in kan richten zoals zij wil. Natuurlijk met inachtneming van de behoeften van haar kind. Maar de focus is op hun gezamenlijke welzijn.

Een opgroeiend kind is niet gebaat bij een vader die plichtmatig twaalf uur lang in de kinderwereld stapt. Een opgroeiend kind is gebaat bij een vader die geniet van de aanwezigheid van zijn kind en ermee begaan is, die mentaal beschikbaar is op momenten dat het kind daar behoefte aan heeft, en die vooral het kind zijn/haar eigen ding laat doen.

Vaders en moeders van nu: Laat je niet framen en manipuleren door de obligate “papadag” of “mamadag”. Geniet van je kinderen en als je een dag vrij van je werk hebt, noem het dan gewoon: een vrije dag.

Schrijver: Hanneke van Almelo, 6 maart 2019


Geplaatst in de categorie: familie

4.0 met 5 stemmen 166



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Jacob van Schaijk
Datum:
8 maart 2019
Sterk stuk. Beetje slappe kreet, ik weet het, maar ik kan helaas niet op het juiste woord komen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)