Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Zelfkastijding

Als achtergrond op mijn scherm heb ik elke dag een andere foto. Vaak vakantiefoto’s, maar soms ook foto’s uit mijn vroegere leefomgeving.

Foto’s van de toekomstige leefomgeving heb ik nog niet, want dan moet ik voorspellen en dat lukt me al heel erg slecht met gebeurtenissen uit het verleden – laat staan die van de toekomst. Misschien vergaat het u anders.

Maar één van de achtergrondfoto’s is soms pure zelfkastijding. Dat wil zeggen – in een groot deel van het jaar kijk ik er graag naar. In de winter kijk ik er verlangend naar van, ja, zo moest het weer eens zo zijn. En in de herfst denk ik van, misschien komt er weer zo’n dag en in de lente vind ik het op zijn minst een prettig koele uitstraling hebben. Dat geldt ook voor vele zomerse dagen, maar niet voor dagen als dit.

Vandaag brandt de zon door het dak, zelfs in de schaduw van een waterlelie wordt het warm. De foto is een winters tafereel. De kale bomentakken zijn wit berijpt, het water is vlak en bevroren. De paden door het park zijn donker en een rode muur is nog rood, allemaal om te benadrukken hoe een dunne poederlaag sneeuw de rest bedekt. De lucht is een zeer lichte blauwgrijs, zodat die harmonieus past bij de rust van de rest.

Op de foto zie je geen mensen en zelfs geen dier. Misschien is een stipje, midden onderaan op de foto, midden op het meer een meeuw. Maar zeker weet je het niet.

De foto is een en al rust. Zelfs de hoge populieren lijken geen wind te vangen. Het is een en al koel en rust. En vooral dat koel.

Dat is vandaag. Dat is op zo’n hete dag. Niets dan. Pure. Kasttijding.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 25 juni 2020


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.0 met 4 stemmen 92



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)