Ankie

Ankie Broekers-Knol, staatssecretaris voor Asielzaken, is als de vroegere buuf van beneden, die iedere vrijdag na de markt bij ons kwam aanwaaien. Met in haar enorme boodschappentas twee gerookte makrelen en een in oude kranten gewikkelde bos prei.
‘He he’, ik zit’, zuchtte ze, voordat ze met haar jas nog aan in de luie stoel van mijn vader was neergeploft. ‘Ik blijf maar even hoor.’
Wij wisten wel beter. Vaak moesten we haar massieve gestalte tegen zessen gezamenlijk met zachte drang richting de voordeur duwen. Terwijl ze al tegenstribbelend een hoopvolle blik achterom op de gedekte tafel wierp riepen wij in koor:
‘Nee, er worden GEEN aardappeltjes bij geschild!’

De oeroude matrone Broekers-Knol maakt deel uit van een drievrouwschap dat in evacuatietijd wordt aangevoerd door het tanende ‘nieuwe leiderschap’ van Sigrid Kaag. En aangevuld door Ank Bijleveld. Een wat slonzige lieverd die onderweg naar haar breiclubje per ongeluk op het departement van defensie is geparachuteerd. Waar doorgewinterde snorrenmansen hoopten dat het leed na het vorige meisje Hennis wel geleden zou zijn.
De drie dames waren samen verantwoordelijk voor het erbarmelijke gestuntel in de eerste dagen van de ramp in Afghanistan.
Alleen de tolken.. of ook hun gezin? Ook de beveiligers.. of niet? En hoeveel dan en hoe?
De staatssecretaris zette haar hoeven in het zand:
Het is ver weg, het blijven Afghanen en we moeten de menselijkheid niet overdrijven.
Ankie Broekers-Knol met die stem van gemalen kolengruis ging met tegenzin pas overstag na een overweldigende publiciteitsstorm.

Maar dan die Syriërs. Dat waren er ook teveel. En die sturen heel sluw hun jongste kinderen vooruit met het oog op gezinshereniging. Nou, dat zal ze niet glad zitten.
Die kinderen kunnen ook wel bij een oom of tante of weet ik waar gestald worden. Vol is vol! Dat zo’n besluit indruist tegen al het internationale recht en bovendien een zaak van het parlement is zal Ankie worst zijn. De liberale mastodont en ex-voorzitter van de Eerste Kamer is niet zo gek op kinderen en stampt in haar nadagen als een demissionaire rinoceros over de keien van het Binnenhof.
Tijd om haar met zachte drang...en er wordt niks bijgeschild!

Ankie Broekers-Knol

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 223