Een verwarde vrouw die dapper doet wat ze wil
Deze week gaven de laatste soldaten van Marioepol zich na 83 dagen oorlog over. Het was een bovenmenselijke prestatie en kostte heel veel burgers en soldaten het leven. Oekraïense burgers en soldaten én Russische soldaten. Marioepol is een overwinning zonder de door Putin gewenste glorie, ongeveer 80 dagen na de geplande verovering. Marioepol, de stad waar volgens de president van Oekraïne het volgende Eurovisie Songfestival zal plaatsvinden is in handen van het land dat niet meer mag meedoen.
Maandag werd Karina Herasimenko geïnterviewd door Özcan Akyol. Özcan is vooral geïnteresseerd wat de mensen beweegt en hoe zij zich overeind houden. Tot nu interviewde hij bekende Nederlanders, maar nu interviewt hij een serie vluchtelingen. Karina vluchtte uit Kiev. ‘Voor de duidelijkheid’, zei ze, ‘ik wilde niet vluchten’. Ze vluchtte om haar twee kinderen in veiligheid te brengen en voelt zich tegelijk schuldig.
In Nederland zou ze een typische VVD-er zijn. Eigenaar van vier koffiezaken, ondernemer, niet gewend geld van de overheid te vragen. In Nederland is ze dan ook zo snel mogelijk weer gaan werken en ze koopt nu militair materieel in voor het Oekraïense leger – helmen, vesten, wat ze maar voor een goede prijs kan krijgen, als een echte zakenvrouw. Ze wil niets anders dan een bijdrage leveren. En tegelijk is ze geschokt op een manier zoals niemand in de Tweede Kamer geschokt is als ze daar zeggen dat ze geschokt zijn. Ze houdt zich in het interview overeind. Moet heel even stil huilen op het moment dat ze vertelt over haar helmenhandel en de blije reacties die ze daarover krijgt. ‘Dat houdt me psychisch overeind’, zegt ze, maar verder blijft ze zo veel mogelijk glimlachen over haar verborgen pijn heen. Ook lukt het haar niet droog te houden als ze vertelt over de verkrachtingen en moordpartijen, maar je hoort het niet in haar stem. Ze neemt alleen even een papieren zakdoekje aan om haar make-up goed te houden. Ze onderdrukt voortdurend alle pijn, want de pijn is er voor ’s nachts, als haar kinderen naar bed zijn en zij alleen is. Dan huilt ze. Ik vermoed, in stilte, om haar kinderen in de kamer ernaast niet wakker te maken. Vermoed ik.
De oorlog had ze niet verwacht. De ernst van de oorlog ook niet. De helft van haar koffiewinkels is al vernietigd. De noodzaak om te vluchten had ze niet verwacht en was ook niet voorbereid. De val van Marioepol heeft iedereen zien aankomen en moet zij dus ook hebben zien aankomen. Ik denk dat ze aan haar kinderen uitlegt dat de dappere soldaten nu weer naar huis mogen. En ik denk dat ze andere Oekraïners troost, dat het wel weer goed komt. Ze zal haar landgenoten wijzen op de Russische nederlagen bij Kiev en Charkov en de succesvolle verdediging in de Donbass-regio. En ik denk dat ze ’s nachts weer zal huilen. Als elke nacht. Alleen. In stilte. ‘Ik huil alleen als het stil is’, legt ze Özcal uit.
Een verwarde vrouw die dapper doet wat ze wil en zichzelf zoveel mogelijk vergeet.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Marioepol
139
Geef je reactie op deze inzending: