Circus Schoof

Spreekstalmeester Schoof komt met houterige passen de piste in en probeert een klein sprongetje.
Hij neemt zijn hoed af voor het hooggeëerd publiek en belooft ze een fantastische voorstelling.
Maar zijn blik gaat schichtig naar het zware gordijn achter hem waar een van de leeuwen zich te goed doet aan de dompteur, Coco de clown zich met een acute depressie in zijn pipowagen heeft opgesloten, en het slangenmens haar benen niet uit haar nek krijgt.
Het circus wankelt al sinds de trapeze werkers van de Flying Fabers met een vertrouwensbreuk aan de grond zitten en alleen elkaar nog maar naar de keel vliegen. En het orkest is ook al niet om aan te horen.


Dit kabinet is als het lege ei dat je je vader met Pasen omgekeerd in het dopje presenteerde en dat hij met gespeelde verontwaardiging probeerde te pellen: "Nou ja!?"
Het is niks, het wangedrocht bestaat al niet meer dat moet alleen nog even tot de botte extra parlementaire hersens doordringen.
Nu men na elk overleg broekzakken en vingers natelt en ook de wanhopige opgewektheid van Dilan Y ( elke dag een fris designerjurkje en een koket lachje) niet kan verhullen dat het nog een kwestie van tijd is voor de boel implodeert, rijst de vraag of er iemand ooit gedacht heeft dat het wél zou lukken.
Of er ooit iemand is geweest die het simpele belang van land en burgers als prioriteit voor ogen had. Gewoon het goede wilde doen.
Ik denk het niet, strategie, beeldvorming en brute machtspolitiek en dat maakt deze uitzinnige verspilling van tijd, geld en energie alleen maar treuriger.
Paniek tekent het uitgemergelde gelaat van de spreekstalmeester, maar hij heft zijn hand, dat is nu eenmaal zijn taak, daar is hij voor ingehuurd.
Vals schettert de starttune langs de tribunes.
Ik zou mijn rode potlood vast slijpen als ik u was.

Circus Schoof

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 23 stemmen 76