Leeuwinnen
We zien het Nederlands dameselftal zwalken op het Europese voetbaltoernooi. Ze doen hun best, maar dat doen de anderen ook en hun best is beter.
Ondertussen lees ik een boek met de titel ‘de Afghaanse leeuwinnen’. Die doen ook hun best en u heeft waarschijnlijk nooit van ze gehoord, net als ik voordat ik het boek pakte, omdat ze nooit tot een wereldtoernooi zijn doorgedrongen, maar de titel leeuwinnen verdienen ze zeker. Het is een boek over damesvoetbal, emancipatie, de Afghaanse cultuur maar ook de Europese cultuur en de prestaties van de NAVO in de korte episode dat de Taliban het niet voor het zeggen had in het land.
Het boek is een raam op Afghanistan en een spiegel op Nederland. Ik was destijds tegenstander van de Amerikaanse aanval op Afghanistan en de Nederlandse steun daar. Ik heb dat destijds niet onder stoelen en banken gestoken. Ik wist twee dingen zeker: 1) ik zou de Nederlandse steun aan Amerika niet tegenhouden of tegen kunnen houden en 2) ik zou gelijk krijgen en Nederland zou zich met de Amerikanen terugtrekken en het land weer overlaten aan de Taliban. Ik kreeg helaas twee keer gelijk.
Maar nu ik dat boek lees, zie ik ook dat ik de droom van veel Afghaanse vrouwen in de weg stond. Zij begonnen in de korte periode dat de Taliban er niet was te voetballen. Het lukte ze een elftal op poten te zetten dat reisde naar Jordanië en Duitsland en dat weliswaar wereldwijd werd genegeerd, maar voor de dames een wereld opende. Tegelijk bleef het een gevaarlijke wereld.
Het boek laat ook zien hoe mannen rond het team zich verrijken met het sponsorgeld dat voor het team bedoeld was. Bovendien verzamelden zich rond het team verkrachters als vliegen op de stroop. Dames die in opstand kwamen werden ervan beschuldigd dat ze lesbisch waren en de schande daarvan was zo groot, dat ze moesten onderduiken. Afghanistan zonder Taliban was bijna net zo gevaarlijk en bijna net zo vrouwonvriendelijk als Afghanistan met Taliban.
Aan het eind van het boek moet de schrijfster vluchten, omdat ze de schuld van een geënsceneerde bomaanslag krijgt. Daarna wordt het een verhaal van asielzoekerscentra. Als lezer vind je dan al lang dat ze elk recht heeft om hier te zijn, maar de Noren sturen haar naar Denemarken, omdat ze daar eerst aankwam en de Denen vinden eigenlijk dat Afghanistan een veilig land is voor vrouwen. De schrijfster wordt als enige Afghaanse toegelaten, omdat op internet duidelijk bewijs is te vinden, dat ze van de bomaanslagen beschuldigd wordt.
En dan moet het ergste nog komen.
(wordt vervolgd)
home.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: actualiteit
Afghanistan
101
Geef je reactie op deze inzending: