De leeuwinnen III
Vorige twee weken schreef ik over het Afghaanse dameselftal en eindigde ik ermee dat de Taliban nog aan de macht moest komen. Ik beschreef hoe hard de Afghaanse samenleving voor vrouwen was. Vrouwen werden door geesteszieke mannen gedwongen in de anonimiteit te leven. Maar zonder de Taliban hadden sommige vrouwen nog een kleine kans en één van degenen die gebruik maakten van die kleine kans was de schrijfster van het boek De Afghaanse Leeuwinnen, Khalida Popal.
Maar wat ik nog had weggelaten was de rol van de NAVO. In de tijd dat de NAVO in Kabul was, zou het veilig zijn voor vrouwen. Dat valt dus nogal tegen. Tekenend is dat op een bepaald moment het vrouwenelftal op de Compound van de Amerikanen mag trainen. Daar is een grasveld. Ze worden bij binnentreden gefouilleerd en elk gesprek met Amerikanen wordt vermeden. Afghanen, zelfs ongewapende vrouwen die komen voetballen, zijn verdacht.
Het veldje blijkt bovendien een helikopterlandingsplaats. De vrouwen wordt nooit van te voren verteld wanneer er gebruik van wordt gemaakt. Pas als een helikopter komt, worden ze gewaarschuwd en moeten ze, pionnen oppikkend van het veld rennen om daarna te wachten tot het veld weer vrij is. Soms wordt het veld hun hele trainingsperiode gebruikt en komen ze helemaal niet aan trainen toe.
Later organiseert Khalida Popal een vriendschappelijke wedstrijd tegen een dameselftal van de NAVO. Dat is een succes. Het is de eerste keer dat ze met een Amerikaanse spreekt. Van haar kant, erkent die dat ze nog nooit met een Afghaanse vrouw heeft gesproken.
Het laat maar weer eens zien hoe kansloos de hele aanval op Afghanistan was. Er werden nauwelijks contacten gelegd tussen bezetters en Afghanen. De contacten die Khalida had, met Westerse sponsors, had ze zelf opgebouwd. En die Westerse sponsors brachten geld en spullen, maar kwamen zelf niet kijken. Afghanistan was ze te gevaarlijk. Ze vonden het prachtig, die oefenwedstrijd tegen de vrouwen van de NAVO, maar Afghanistan was ze te gevaarlijk.
En terecht. De baas van het Afghaanse Olympische comité is woest. Een paar bladzijden na de vriendschappelijke wedstrijd wordt Popal gedwongen het land te verlaten door een bomaanslag op haar eigen kantoor. Waarschijnlijk, we zullen het nooit weten, zat de baas van de Afghaanse Olympische comité er achter.
En dan in Europa, blijkt Popal in de asielprocedure verstrikt te raken. Ze omschrijft het als een proces dat ontworpen was om kwetsbare mensen buiten te houden. Hoewel ze zelf op dat moment ontzettend kwetsbaar is, ze zit in een diepe depressie en heeft paniekaanvallen, wordt ze als één van de weinig Afghanen in Denemarken toegelaten. Het gaat heel snel. Het kost haar meer dan anderhalf jaar.
home.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: actualiteit
Afghanistan
136
Geef je reactie op deze inzending:
Wat ik niet beschrijf is dat Popal zelfs schrijft dat soldaten van het Afghaanse leger van hun eigen leiding opdracht kregen hun wapens af te geven aan de Taliban. Dit verklaart ze supersnelle opmars van de Taliban. Ik heb het niet beschreven, want hier heb ik maar één bron. Beste Betweter, wellicht is het een idee om eerst het boek van Popal te lezen, voor je op mijn interpretatie ervan foetert.
Er zaten vrouwen in het parlement. Maar weet jij wat ze tegenkwamen in hun families? Er waren geëmancipeerde mannen (en die zijn er nu vast ook nog), maar hoeveel kans hadden die om hun vrouwen echt vrij te laten? Wat kwamen ze tegen? Welke weerstand kwamen de vrouwen tegen?
Ik stel maar wat vragen.