Cynisch
Ik heb de afgelopen week uiteraard de ontwikkelingen rond Gaza gevolgd en om te voorkomen dat ik blijf heen en weer slingeren tussen hoop en twijfel probeer ik helder te krijgen wat er concreet is bereikt. Twee prachtige dingen. Dat wel. De nog levende gijzelaars zijn vrij en er is een staakt-het-vuren. Maar verder is er een akkoord over een plan dat voor zover het over de toekomst gaat erg vaag is. Vaag genoeg blijkbaar om een akkoord haalbaar te maken. Deze mate van vaagheid zou voor Donald Trump in een vastgoedcontract nooit haalbaar zijn geweest, maar ja, hij had een succesje nodig.
Bovendien vermoed ik dat het voor hem aanlokkelijke beeld van een Gazaanse Riviera nog steeds op zijn netvlies staat. Zijn rijke Arabische oliestaat-vriendjes willen er wel in investeren dus het kost hem zelf niks. En een klein percentage van hun winst heeft hij vast al bedongen. Hij is er waarschijnlijk ook van overtuigd dat dit goed is voor de Palestijnen. Die krijgen de mogelijkheid om zelf te werken in die peperdure hotels of allerlei goederen en diensten te leveren waarmee ze een volwaardig salaris verdienen.
Het klinkt cynisch maar tot op zekere hoogte is de gedachte zeer begrijpelijk. Weelde verzacht de pijn en duwt de haat en afkeer naar de achtergrond. Hier in West-Europa hebben we heel veel weelde opgebouwd en die heeft ons absoluut geholpen om vreedzaam met elkaar om te gaan. Elders zijn er heel veel mensen die arm zijn. Zo arm dat ze bereid zijn hun leven op het spel te zetten in gammele bootjes in de hoop bij ons voet aan wal te kunnen zetten. Ik vermoed dat we ze pas echt in grote getale zonder protest binnen laten als we ze nodig hebben om onze weelde toe te laten nemen.
Toch bestaat er een mate van rijkdom waarbij het vergroten van die rijkdom niet meer je grootste drijfveer is of in elk geval niet de enige. Donald Trump is er, eerlijk gezegd, een voorbeeld van want die wil vooral per se de Nobelprijs voor de Vrede winnen. Wellicht is hij dus wat betreft het vergaren van materiële rijkdom echt verzadigd. Zijn voornaamste drijfveer is nu de trots en met zijn enorme ego duurt het nog wel even voor het verzadigingspunt wat dat betreft is bereikt.
Ik, en dat maakt me minder cynisch, heb wel de overtuiging dat die verzadigingspunten bij de meeste mensen wat lager liggen.
Zie ook: https://www.peterdeliefde.com
Schrijver: Peter de Liefde, 15 oktober 2025
Geplaatst in de categorie: actualiteit