In een vorig verhaal „Jaarlijkse Verdenking 1“ kwam Mevrouw 1 aan bod. Om twee verdachte deugkippen niet met elkaar te verwarren heb ik hen een rugnummer gegeven. Nummer 1 woont in Zwolle, nummer 2 in Amersfoort. Dus de kans dat ze elkaar tegenkomen en kennen is klein.
Op mijn wandelingen met de hond werd ons pad regelmatig gekruist door dat van bouvier Boris en diens baas Joop. Boris was alleen op zijn baas gericht vice versa. Kontsnuffelen waar honden doorgaans veel plezier aan beleven…

Er was eens een meisje dat zich vreselijk druk maakte om alles, zo klein als ze was. Haar mamma zei dat ze dat niet moest doen, maar ze kon het niet laten. Ze was ook erg gauw van slag af. Als haar mamma en pappa bezoek kregen, was het meisje helemaal de kluts kwijt. Altijd als iets anders dan anders ging, kon ze daar niet tegen.
Ze was ook erg gevoelig. Als ze naar bed moest gaf ze ook de bezoekers een kusje. Ze vond het zielig voor hen dat alleen haar mamma en pappa een kusje kregen. Haar…

“Goede namiddag, mijnheer. Mag ik uw papieren zien, alstublieft?”
“Is er een probleem, agent? Ik reed toch niet te snel, mag ik hopen.”
“Ik zei: papieren.”
“… euh… ja, natuurlijk. Ogenblikje. Zo, hier zijn ze.”…

Nee, geen schrijffout. Rond deze tijd laat ik elk jaar ongeveer dezelfde riedel los. Typerend voor herdenken is toch dat je (opnieuw) terug blikt. De jaarlijkse aanleiding om iets te hekelen komt er weer aan.
De herdenking van oorlogsslachtoffers op 4 mei door mensen die langs een herdenkingsmonument paraderen verdient respect. Een tweetal betrekkelijk openbare figuren, dat elk jaar meeloopt met een bloemetje in de hand zijn Mevrouw 1 en haar dochter. Er is ook nog een Mevrouw 2, maar die…

Op de bodem van de zee kroop een grote kreeft voort.
"Deze wereld van groenige schemer bevalt me toch niet zo," dacht het schaaldier. "Van de oude schelvissen heb ik gehoord dat in het Oosten meer licht glanst."
Zo snel als hij kon, ging Hubert de genoemde windrichting tegemoet. De zeebodem ging steeds meer schuin naar boven. Met vermoeide pootjes bleef de kreeft tenslotte staan.
"Ja, hier is het water veel lichter," merkte hij. "Ja, hier wil ik blijven wonen. Want hier is de zee vol vrolijk…

Ooit was ze een arme dwalende vreemdelinge. Anita ging op reis en vond een weg terug naar de rivier. Ze koos er voor om actrice te worden, toen ze met Lucinda in haar rode jas door het stadspark liep.
Ze was zo echt, haar stem, haar boezem, ze had oog voor details. De bloeiende magnolia, de kikkers naast het gras, de matheid van haar karakter, haar stemmingswisselingen. Anita kreeg van Lucinda een gehaakte boodschappentas.
De man van de talentenjacht voor beginnende actrices was een…

De beeldschone freule Hester Hazelhorst bewoont het landhuis Waterland op de Rijksweg 116 in Velsen. Haar deftige ouders baron Thierry Hazelhorst en barones Eloïse Hazelhorst houden haar zoveel mogelijk voor de buitenwereld afgesloten, opdat zij puur en ongeschonden kan blijven, maar bovenal een goed voorbeeld van de adellijke familie Hazelhorst. Zij wordt natuurlijk volop in de watten gelegd om iedere vorm van rebellie in haar te smoren, maar dit werkt averechts en Hester gaat in het geheim…

In een hoekje van de steeg stond een kartonnen doos, die een beetje bewoog en er kwam gemiauw uit. Nieuwsgierige voorbijgangers keken in de doos en zeiden: ‘Ach, kijk nou toch, vier jonge katjes, wat schattig.’
Even later was er een man, die ook in de doos keek.
‘Schandalig!’ zei hij, ‘Dat doe je toch niet, kleine katjes in een doos stoppen en ze aan hun lot overlaten, zonder eten en drinken!’
Hij pakte zijn telefoon en belde het dierenasiel. Al snel kwam er een busje om de katjes…

Op een maan verlichte, zwoele avond dwaalde ik langs het verlaten strand van Bali. Het zand kriebelde tussen mijn tenen, terwijl de lichtgevende groene golven vertraagd tegen de kustlijn kabbelden. De atmosfeer was doordrenkt van zilt zeewier, kruiden en avontuur. Mijn voetstappen lieten een lichtgevende afdruk achter op het natte strand. Ik dacht aan de Hindoestaanse begrafenisceremonie welke ik die middag had bijgewoond.
Plotseling viel mijn blik op iets ongewoons: een gigantische schelp, zo…

Toen ik gisteren op pad ging voor mijn dagelijkse wandeling, was het prachtig lenteweer en zag ik de buurman van een afstand al weer in zijn tuintje bezig. Toen ik vlakbij was en opmerkte dat het daar inderdaad weer voor was, beaamde hij dat.
Plotseling merkte ik dat hij de radio aan had staan.
‘Hé buurman wat hoor ik een muziekje erbij en nog wel klassieke muziek. Zelf hou ik er ook van. Maar om eerlijk te wezen je verrast mij er wel mee.’
‘Ja, dat begrijp ik, dat je dat niet verwacht…