Vriendinnen
Charlotte, een vrouw van in de tachtig, woonde nog op zichzelf. Ze kleedde zich altijd in fleurige mantelpakjes en hield van beschaafde manieren. Haar huis was gelijkvloers en dank zij haar goede gezondheid kon ze het huishouden nog zelf doen. In haar leven was Charlotte twee keer getrouwd geweest. Van haar eerste man was ze gescheiden en haar tweede echtgenoot was als marine officier gesneuveld in de tweede wereldoorlog.
Wanneer ze een wandeling door de buurt maakte zagen de mensen een rijzige slanke vrouw lopen, keurig gekleed en op haar hoofd een leuk klein hoedje. Ze hield van een sigaretje roken. Dan zat ze in haar stoel voor het raam en rookte zij parmantig een sigaret, gestoken in een lang mondstuk. Wanneer zij in gezelschap was van wie dan ook, zij uitte zich altijd in goed geformuleerde zinnen, daar hield ze van. Ze was ook heel lief tegen de kinderen in de buurt en gaf ze vaak een snoepje of een koekje. De belhamels wisten dat natuurlijk en belde vaak bij haar aan of ze een karweitje mochten doen.
Ook in haar leuke woning hield ze veel van schoonheid. Een schilderij van Rembrandt en een Van Gogh ontbraken niet aan de muur in de huiskamer. Ook hield ze erg veel van klassieke muziek. In de hoek van de kamer stond op een tafeltje een prachtige ouderwetse buizenradio met daarop een platenspeler. Die radio was echt een plaatje, zo’n bruine gepolitoerde kast met een beige voorfront en dat groene oog. Onder in het kastje lagen grammofoonplaten van Chopin, Bach, Ravel en Mozart. Ze genoot van die beroemde componisten. Vooral bij de andante van het hoornconcert van Mozart moest ze wel eens een traantje wegpinken, die muziek ontroerde haar. Charlotte was een gelovige vrouw, ging elke zondag trouw naar de kerk en thuis zong ze vaak mee wanneer ze een plaat op de draaitafel had gelegd van het Christelijk mannenkoor. Het lied’’ Dankt, dankt nu allen God’’ vond ze heerlijk om mee te zingen.
Ze geloofde in een lieve betrouwbare GOD. HIJ was haar steun in alle omstandigheden. Ze bad vaak tot HEM. Elke woensdagmorgen kreeg ze visite van haar vriendin Irene, ook ruim in de tachtig. Die kwam zelfs nog op de fiets naar haar toe. Ze begroetten elkaar altijd met een omhelzing en een paar zoentjes, maar Irene mopperde wel eens wanneer haar bril van plaats veranderde door het hoedje van haar vriendin. Irene was dol op gebakjes en daarom nam ze altijd twee moorkoppen of twee tompoezen mee voor bij de koffie. Charlotte zette nog koffie op de ouderwetse manier. Ze maalde de koffiebonen in een elektrische koffiemolen, plaatste in een trechter een koffiezakje en deed daar de gemalen koffie in met een beetje zout. Gekookt water zorgde dan voor een heerlijk bakkie koffie. De twee oude dametjes zaten dan tegenover elkaar te genieten van de koffie en het gebak. Het leuke van ze was, dat ze beiden rookten. Charlotte stak na de koffie een sigaret aan en Irene een klein dun sigaartje. Een heerlijke geur verspreidde zich. Dat was nou echt genieten.
Hun gesprekken gingen over de dagelijkse gebeurtenissen en roddeltjes in de buurt en wat er allemaal in de roddelbladen stond, maar ook over het geloof. Ze vonden het heel erg, dat steeds meer mensen niet naar de kerk gingen, maar er wel van overtuigd waren, dat ze nog geloofden in een Schepper. De dames vonden de kerk een belangrijk instituut, die de gelovigen bij elkaar houdt. Ze maakten zich ook grote zorgen, dat er tegenwoordig meer zelfmoorden plaatsvinden dan vroeger, ook onder de jeugd. Waarom hebben velen last van depressies en zoeken hun heil in alcohol en drugs. En dan die terreuraanslagen met als gevolg veel doden en gewonden. Daar moet de HEER toch verdrietig om zijn. Waarom doet Hij daar niets tegen, dat was hun grote vraag. GOD haat toch de zonde en toch heeft hij de mensen lief, maar velen geloven niet in Hem. De wereld is een toeval redeneren ze.
''Zeg lieve Charlotte, je zei net, dat GOD alle mensen lief heeft. Dat begrijp ik niet, want dan moet HIJ ook Hitler, die zeer veel ellende heeft veroorzaakt ook liefhebben. Denk eens aan die zes miljoen arme joodse mensen, die vergast zijn, alleen omdat het joden waren. Zij kregen de schuld, dat Jezus Christus door hun toedoen was gedood.''
''De joden kregen niet alleen de schuld Irene, ook de Romeinen waren schuldig, want die hebben het vonnis uitgevoerd. Ik denk vaak aan Jezus, hij was toch de meest opmerkelijke persoon die ooit op de wereld geleefd heeft, want hij was de zoon van GOD. Hij kon je zonden vergeven. Ik zal het waarschijnlijk niet meer meemaken Irene, maar ik ben er van overtuigd, dat Jezus eens zal terugkeren op de aarde en de mensen zullen hem aanbidden en vrede op aarde krijgen.''
''Dat is een mooie gedachte, Charlotte. Ik geloof ook, dat er een nieuwe wereld komt met alleen gelukkige mensen. Het wordt een feest en je weet, dat elk feest een voorbereiding vereist, en daar kunnen we nu al mee beginnen door in vrede met elkaar om te gaan. GOD is goed en HIJ heeft de mensen geschapen met een vrije wil. Dat is helaas de oorzaak van de ellende op de wereld. De mens brengt het kwade en de duivel doet zijn best dat te bevorderen. De aarde was in den beginne mooi Charlotte, maar moet je nu zien. De milieuvervuiling gaat maar door, de ozonlaag is aangetast, het poolijs smelt met als dreiging overstromingen. De mens mishandelt de aarde. Gelukkig merk je ook, dat de mens zich daar bewust van wordt en maatregelen gaat nemen om de vervuiling een halt toe te roepen.''
''Ik hoop het voor je Irene. Wil je nog een kopje koffie?’’
''Graag en zullen we daarna een wandeling maken?''
''Dat lijkt mij een goed idee, lekker even genieten van de zon en de frisse lucht.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: vriendschap
voorname dame
245
Geef je reactie op deze inzending: