Goed voornemen
{eventuele overeenkomsten tussen fictie(ve personages) en non-fictie(ve personen) zijn slechts de speling van een droevig lot en een heleboel toevalligheden die de auteur niet in de schrijvershand heeft}
Ik herinner me de belofte die ik jou met nieuwjaar maakte. Tot vandaag blijf ik het je schuldig die belofte tot waarheid te toveren. Jammer genoeg blijk ik niet zo hoog te scoren in hocus pocus gehalte.
Het enige waarmee ik goochel, is ontgoocheling.
Ik ben de jongleur die er maar niet in lukt balletjes die rinkelen van liefde lang in de lucht te houden. Die balletjes vallen en rollen weg, onder de kast, buiten bereik van mijn korte armpjes. Hoe ik ook graai, er komt alleen viezigheid aan mijn vingers te kleven.
Geen balletjes, geen gerinkel van liefde.
Ik heb leegte in de handen, vader. Vieze, vieze leegte.
Heb ik ook jou verteld hoe ik niet zo gek lang geleden zo ontzettend verliefd werd? Het moet haast, ik kon er maar niet over zwijgen, over het twintigjarige sprookjesprinsesje dat me het hoofd op hol bracht. Niemand heeft me van bij de eerste blik zo in het hart weten raken.
Niemand.
Ik weet niet waar het fout liep, waarom ditmaal de rinkelende liefdesballetjes me uit handen glipten. Was het illusie, de manier waarop ze me in de ogen keek? Spraken we dan toch niet dezelfde lichaamstaal? Was ze niet het levendig stilleven waar ik haar voor hield?
's Avonds zit ik nog steeds alleen op de bank.
Ik ontsteek theelichtjes, schenk me een donkere Leffe uit en blader in een boek. Ik probeer me te concentreren en te lezen. Het lukt me zelden. Mijn gedachten dwalen af naar de balletjes onder de kast. Naar de laatste keer dat ik haar zag, naar hoe we alweer aarzelend afscheid namen.
Als er een wereldrecord knuffelen bestaat, hebben wij het toen verpulverd. We lieten elkaar maar niet los. En toch, toen ik meende dat ze daarna haar hand uitstak, wist ik niet wat ik met dat uitnodigende gebaar aan moest.
Ze heeft gelijk dat ze nu zo zwijgzaam is.
Ik laat tevergeefs berichten na op haar voice mail en wacht al even tevergeefs op de dag dat ze mijn e-mails beantwoordt. Een maand duurt dat nu, dat ze zich in stilte hult.
Hoeveel stilte kan een man aan? Hoelang duurt het nog voordat ik een borstel uit het rommelkot neem en de rinkelende liefdesballetjes onder de kast vandaan haal?
En, gebeurt dat dan? Sta ik ooit opnieuw stuntelig te jongleren?
Ik heb er moeite mee om dat te geloven, om te geloven dat ik het twintigjarige sprookjesprinsesje snel zal vergeten.
Het heeft er alles naar dat ik jou maar niet kan geven wat een vader van zijn zoon verwacht. Ik ben een clitorisklungelaar. Wens me straks maar niet een gelukkig nieuwjaar.
yahoo.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: liefde
voornemen
3.106
Geef je reactie op deze inzending: