Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn over pesten

De vriendelijke afwijzing

Mijn brein was verhit.

Daar zat ik opnieuw in het zaaltje van de ledenvergadering van de Vereniging van Achtergestelden van Groningen. Er werd prettig vergaderd, ach ja, sinds het overlijden van Remieg Valkenberg en het uitkomen van zijn apocalyptische voorspellingen over het stemgedrag van de VvA-kiezers als we zo door zouden gaan, is de felheid uit het zaaltje verdwenen.

Maar wat was er aan de hand?

Voor ik naar de vergadering ging had ik een vriendelijk briefje gekregen – een standaard briefje via de mail. Eerst had het bestuur ook via een standaardmail gevraagd of ik kandidaat wilde zijn voor een raadslidmaatschap, Provinciale Staten, waterschapsbestuur, het doet er niet zo toe, want het was een droom. Dat soort details spelen in een droom geen rol. Ik had aangegeven dat ik me kandideerde. Daarop kreeg ik, laat, net voor deze vergadering, een mailtje dat na zorgvuldige afweging de keuze niet op mij was gevallen. De keuze was gevallen op Thomas Lazlo die in deze droom overigens het gezicht van een Sebastien Barber droeg. Ik stond op zeven, Lazlo op veertig. Weer iemand die ik niet kende! Weer iemand die nooit ene flikker voor de partij heeft gedaan en die dus(?) geschikter werd bevonden dan ik, die zeven jaar bestuurslid was geweest, die vier jaar secretaris van het Gewest Groningen was geweest, die de afdelingen Delfzijl, Westerkwartier en Stadskanaal had ondersteund! Hoog opgeleid, grote kennis van de historische sociaaldemocratie, de partij en het Nederlands politieke stelsel! Altijd open voor iedereen! Meerdere malen vroegen mensen mij of ik niet een politieke functie had, maar nooit.

Omdat men mij altijd passeert! Steeds was er iemand ‘net iets geschikter’, ook al zou de praktijk later anders uitwijzen, maar dat was nooit te bewijzen. Ja, achteraf. In sommige gevallen.

Waar de vergadering op dat moment over ging, ik weet het niet. Het vaststellen van de kandidaat zou pas later volgen. Mijn brein was verhit dus kon ik niet luisteren. Het ging niet meer. Het kookpunt was bereikt. Het was een vriendelijke afwijzing te veel. Ik stond op en riep: ‘Nu is het genoeg!’ En liep naar voren. ‘De grens is gepasseerd!’

Ik ijsbeerde voor de verbaasde vergaderden heen en weer ‘de redelijkheid is in vriendelijkheid verdronken! Ik neem het niet meer! Ik vind dat de plek voor mij is en niet voor iemand die veel lager op de lijst staat!’

Carolien Andeweg, fractievoorzitter en de vriendelijkheid zelve, staat uit het midden van de vergadering op en zegt op haar meest redelijke toon, ‘Jan, jij bent zeker geschikt! We hebben er lang over vergaderd, maar we hebben een afweging gemaakt die niet alleen gaat over deskundigheid, ervaring en wat je voor de partij hebt gedaan, maar ook hoe de mensen elkaar binnen de fractie aanvullen en dan pas jij er natuurlijk heel goed bij, maar Thomas past er net iets beter bij.’

De zaal zweeg tevreden.

Ik had haar, hoe weet ik het niet, uit laten praten, maar riep: ‘Sinds wanneer bepaalt de fractie zelf de volgorde op de lijst!?’ Vervolgens beende ik dwars door de vergadering, greep mijn jas en liet de kledinghaak op de grond kletteren, riep door de dichtslaande deur ‘jullie zien maar, ik ga naar een brug en spring eraf voor de eerste de beste hogesnelheidstrein die Groningen uit rijdt!’ Bam.

Dat deed de deur dicht.

De commotie liet ik achter mij. Buiten in het licht van Intertoys en straatlantaarns liep ik langs mijn fiets, zodat ik niet nog aan mijn slot zat te klooien als mensen geschokt mij achterna zouden komen om mij te helpen. Ik ken de stegen van Groningen en kon verdwijnen. Ze moesten niet echt ontdekken wat ik wilde.

Ik wilde namelijk gewoon naar huis.

De eerste hogesnelheidstrein naar Groningen, het mocht wat. Ze praten er al jaren over, maar dat ga ik niet meemaken. Toch een voordeel, mijn gevorderde leeftijd.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 4 april 2019


Geplaatst in de categorie: pesten

5.0 met 3 stemmen 627



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
5 april 2019
Het virus dat opportunisme, politieke correctheid, modieuze nieuw-spraak en omgekeerde discriminatie heeft veroorzaakt, heeft zijn ratio-verwoestende invloed uitgezaaid tot in de lymfekanalen van onze quasi-intellectuele en politieke westerse maatschappijen. Gelukkig heeft de werking van de kosmische wet van yin en yang recentelijk een tegenbeweging in gang gezet. Het wordt tijd, beste Jan, om je loyaliteit (tot voor kort een lovenswaardige kwaliteit) om te smeden tot pragmatisme, wil je nog je ambitie vervullen om werkelijk je stem-pel te drukken op maatschappelijke veranderingsprocessen..

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)