Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Over de Onzin van Inlogcodes en Wachtwoorden

Bij een relatief bekende weblogbeheerder heb ik sedert enige tijd zo'n publicatiemogelijkheid in gebruik voor culturele onderwerpen. Omdat ik die onderwerpen eigenlijk wilde opsplitsen, vroeg ik een tweede weblog aan. Binnen twee minuten had ik alle gegevens ingevuld, en alles ging goed totdat ik mijn elektronische postadres had ingegeven. Direct kwam er te staan dat er op dat E-mail adres al een weblog bestond. Goed, ik heb nog een mailadres, dus heb ik dat ingevuld, en zo kwam ik een stap verder, twee stappen verder: ik ontving een mail met de mededeling dat ik ter afronding moest klikken, en zoveel kan ik met een computer inmiddels al wel. Weer even later kwam er een e-mail binnen met de mededeling dat ik was toegelaten en dat ik direct kon bloggen.

Nou, dat wilde ik dan toch wel eens proberen. Op de daarvoor bestemde ruimte vulde ik de Gebruikersnaam en het Wachtwoord in, en zie: ik kwam terecht op mijn reeds bestaande weblog met een heel andere Gebruikersnaam en een heel ander Wachtwoord. Dezelfde woorden zou men immers ook, terecht, helemaal niet hebben geaccepteerd. Niet één keer maar wel tien keer kwam ik steeds weer op hetzelfde, bestaande blog uit. Hoe dat allemaal kan, vraag ik me allang niet meer af. Sedert ik weet dat mijn wijze grootvader uit het voor-PC-tijdperk met zijn uitdrukking "Zo'n apparaat is niet de baas, ik ben de baas", indertijd wel, maar nu niet meer gelijk heeft — en een computer veelal een geheel zelfstandig leven leidt, langs jou heen, en zelfs lijnrecht tegen jouw belangen in — verbaast me helemaal niets meer.

Ik heb het toen ook nog met een niet-bestaande onzin-gebruikersnaam geprobeerd: DriesJanmetdeFiets in plaats van mijn ware gebruikersnaam, maar ook dat leidde, zonder nader een Wachtwoord in te geven, tot het, nog steeds ongewenste resultaat: ik kwam terecht bij mijn reeds in gebruik zijnde weblog. En daar staat dan ook nog: "Dit is je hoofdweblog". In een volgende fase heb ik uitsluitend een reeks xxxx-en ingevuld, en ook dat leidde mij naar het bloggenland van (inmiddels bijna) herkomst. Je bent geneigd om te denken dat iedereen met en zonder letters uit de mouw te schudden, nu ook in mijn redactieruimte terecht kan, maar dat schijnt mee te vallen, omdat de machine mijn computer herkent. Dat blijkt uit diverse, zelfs door mij gesignaleerde, feiten.

Maar hoe is het dan mogelijk dat er GEEN ONDERSCHEID kan worden gemaakt tussen verschillende Gebruikersnamen en Bijbehorende Wachtwoorden? Indien de huidige, ruim verspeide computer een uitvinding van het pausdom zou zijn (geweest), zou men geneigd zijn om te denken dat het om een Mysterie gaat, en juist dat begrip zou wel eens, zonder religieuze associatie, de werkelijkheid nog het dichtst kunnen benaderen.

Conclusie, als ze je eenmaal geregistreerd hebben — bij die bewuste club — dan kom je nooit meer van hun basis af, zelfs niet als je iets door henzelf gelegitimeerd anders wenst.

Heeft zoiets, vraag je je en passant af, nu invloed op het denken en doen van bloggers of computergebruikers anderszins? Uiteraard, is mijn ervaring. Kinderen, die met een computer groot geworden zijn, gebruiken met een vanzelfsprekendheid woorden en andere termen die niets of nauwelijks (meer) iets te maken hebben met de belevingswereld van een wezen dat (ten minste) één generatie ouder is, of iemand die de machinaties van een eigenlijk toch doodeng apparaat niet gewend is, doch wel exact gelijk gespelde begrippen gebruikt.

Eén frustrerend en tegelijkertijd komisch voorval van een paar jaar geleden wil ik als voorbeeld aanhalen. Degene, die me zou helpen met enkele stappen in 'deze bizarre wereld' van de tekst- en soms nog veel meer-machines, kwam op een bepaald moment in mijn voortschrijdend gebeuren met de mededeling dat ik moest "Knippen". Op mijn vraag of hij me kon uitleggen wat hij daarmee bedoelde, slaagde ik er, bij veelvuldige herhaling, niet in dat jongmens aan zijn verstand te brengen dat hij mij, in het Nederlands of in een andere taal die ik machtig ben, moest vertellen hoe ik met een toetsenbord, muis en vingers zou KUNNEN knippen. Al mijn verbale inspanningen waren compleet vergeefs. Toen ben ik toch nog even boos geworden, naar het aangrenzende werkvertrek voor de afwikkeling van heel praktische zaken gegaan, en heb ik een schaar uit een lade gehaald, de jongeman in de handen gedrukt en gewezen op mijn computer met het verzoek mij even voor te doen hoe en waar ik zou moeten KNIPPEN. Toen begon er bij het kind iets te dagen. OOOOOOO. Het gevolg was dat hij me op het bestaan van het begrip Knippen, binnen het kader van de tekstverwerkende computer, heeft gewezen. Een verder ingrijpend gevolg heeft het gebeuren helaas niet gehad. Het denk- en gedragspatroon binnen dit kader was van dat kind al zo cybernetisch (zeg ik dat goed?) gedegenereerd dat zijn hersens een wijziging ten gunste van een eventueel positieve communicatiestrategie al niet meer konden verwerken.

In vier jaar tijd is het me met vriendelijke en minder vriendelijke bejegening niet gelukt die junior ervan te doordringen dat je niet met wiskunde kunt beginnen alvorens de volgorde van de cijfers 0-9 machtig te zijn, en dat ik op de lagere school ook eerst rekenen en cijferen heb geleerd, alvorens we in de zesde klas wiskunde kregen.
Het jongmens, een begaafde musicus, snapte ook alleen maar theoretisch een vergelijking met eerst noten leren, voordat je een symfonie die in je bolle kop reeds rondspookt, kunt noteren. Dat muzisch veelzijdig begaafde kind is ook een veelvuldig in binnen- en buitenland bekroonde dichter.

Maar ook de parallel met letters en een sonnet of roman bleek alleen in theorie te werken. Praktisch heeft het allemaal volstrekt niets geholpen. Affectieve preoccupatie heet zoiets. Duizend wettige bewijsstukken kunnen iemand niet afhelpen van een vastgezet vooroordeel. Sigmund Freud schreef er, bijna een eeuw geleden, al over. En laten we verder niet vergeten dat enig pathologisch machtsmisbruik ook niet zelden heel dicht op de loer ligt.

Schrijver: Heinz Wallisch, 26 juni 2007


Geplaatst in de categorie: taal

4.0 met 1 stemmen 429



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)