Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Hasan Kaynak, Unutulmayacak*

Het afgelopen weekeinde werd ik opgeschrikt door een telefoontje van een Turkse vriendin: ‘Watze, er is iets vreselijks gebeurd.’ Met horten en stoten kwam het er uit, onze vriend Hasan Kaynak was overleden. Hij had een relatief eenvoudige operatie niet overleefd, omdat een bloedpropje naar zijn hersenen de boel definitief verstopte. Op de intensive care kon alleen nog maar de dood worden vastgesteld. Hij was pas 50 jaar!!

Ruim vijftien jaar geleden ging ik mee met een studiereis naar Turkije en Hasan was onze reisleider. Met zijn aanstekelijke enthousiasme sleepte hij ons van hot naar her, van een mensenrechtenorganisatie naar een moderne Turkse school, van Istanbul naar Hacibektas. Deze stad in de streek Capadocië is genoemd naar één van de belangrijkste grondleggers van het Alevitisme, een vrijzinnige stroming binnen de Islam, Haci Bektas Veli. Door Hasan ben ik van Turkije én van de Turken gaan houden!

Hasan was een Aleviet in hart en ziel en hij was geen uitzondering, want naar schatting bedraagt het aantal Alevieten zo'n 20% van de Turkse bevolking. Dat betekent dat er in Turkije ruim 15 miljoen Alevieten wonen. Alevieten voelen zich niet gebonden aan allerlei regels en wetten. Bij hen staat de mens centraal. Dé basis van de Alevitische levenswijze is: 'Elk mens accepteren zoals hij/zij is, zonder onderscheid in sekse, kleur, afkomst, geloof enz.'

Een ander principe van Alevieten luidt: 'Beheers je handen, tong en lendenen'. Dit betekent dat de mens zich van al het slechte moet onthouden, zoals: liegen, kwaadsprekerij, stelen en overspel. Om tot God te komen, is het noodzakelijk om ook de goddelijke essentie in de mens te erkennen. Het geloof in de mens staat centraal in het Alevitisme. Dat is alleen mogelijk wanneer het er in de samenleving menselijk aan toegaat: democratisch en humaan. Dat was Hasan ten voeten uit!

Onze vriend Hasan was niet alleen een overtuigd Aleviet, hij was ook een wereldburger. Hij bewoog zich net zo gemakkelijk in Istanbul, als in Arnhem, waar hij voor GroenLinks lid was van de gemeenteraad. Hij was het type vriend, dat je misschien wel kent. Je spreekt elkaar een jaartje niet, maar als de telefoon gaat: ‘Met Hasan”, dan overbrug je moeiteloos samen de tijd.

En nu staat de tijd stil, want Hasan is niet meer. We zouden ooit nog eens ergens in Oost Turkije op een berg samen de zonsopkomst gaan zien. Het zal er nooit meer van komen, Unutulmayacak *.

In dankbare herinnering*

Schrijver: Watze Elgersma, 19 oktober 2007


Geplaatst in de categorie: overlijden

3.9 met 34 stemmen 1.080



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Rokay ( zoon Hasan )
Datum:
7 november 2007
Ik hoorde het vrijdag 12 oktober in de avond/nacht toen ik terug kwam van een bruiloft. Mijn oom had m'n moeder gebeld, en toen ik terug kwan kreeg ik het slechte nieuw: het overlijden van mijn vader te horen.
Het was een vreselijk gevoel vol pijn en verdriet. Wat later belde mijn tante me om te vragen of ik naar Nieuwegein kon komen om hem nog even te zien. Op de begravenis waren er veel mensen. Ik stond er versteld van om te zien hoeveel mensen er waren om hem een laatste eer te bewijzen. Nu ben ik het aan het verwerken met nog heel veel verdriet. Hij is veel te vroeg uit mijn leven gehaald maar zal altijd in mijn hart blijven.

Lieve papa ik zal je nooit vergeten ook ik had graag met jou de zonsopkomst willen bewonderen.
Rust zacht vol vrede.


Je zoon Rokay
Naam:
Watze Elgersma
Datum:
26 oktober 2007
Email:
w.elgersmahetnet.nl
Lieve N. Kaynak,

Stuur me een mailtje, want ik weet nog veel meer mooie verhalen over je geweldige oom Hasan!

Watze
Naam:
N. Kaynak
Datum:
24 oktober 2007
Ik vind het erg mooi om zulke verhalen te lezen die over mijn oom Hasan gaan. Erg jammer dat jullie nooit op die berg hebben kunnen zitten samen..

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)