Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Magnolia

Kort geluk is het mooist. Als het te lang duurt, genieten we er niet meer van. Wordt het gewoon. Saai zelfs. Geluk moet kortstondig zijn, als een vlam die even opflakkert, en daarna voortleven in de herinnering.

Daarom houd ik zo van de magnolia. Die staat sinds een paar weken heftig in bloei. Het boompje zit barstensvol paars-rose bloemen. Het is een sieraad in onze tuin. Je kunt er niet omheen als je in de tuin zit: je ogen gaan als vanzelf naar de magnolia. En ook als we binnen aan tafel zitten, gaat er een haast magnetische aantrekkingskracht van uit. Wat een pracht. Wat een weelderigheid.

Behalve de kleurenpracht schuilt de aantrekkingskracht ook in het kortstondige. We weten immers dat binnenkort de magnolia alweer uitgebloeid is. Verschillende bloemen hebben al bruine randjes. Inmiddels liggen er iedere dag meer blaadjes op de grond. Over iets meer dan een week rest slechts de herinnering.

Die twee, drie weken bloeitijd van een magnolia vind ik een mooie metafoor voor het leven. Een jaar is de eeuwigheid, de kortstondige bloei van de magnolia is ons eigen leven. De bruine randjes zijn bij ons grijs. De vallende bloembladeren zijn onze afnemende krachten, de snel vorderende ouderdom. Tot het laatste blad valt. We mogen hopen dat we daarna voortleven in de herinnering van hen die ons van dichtbij gezien, meegemaakt hebben.

Het is een kleine stap van de nu nog bloeiende magnolia naar Martin Bril. Ook in zijn leven begonnen de bloemen te vallen, maar nog veel sneller en onstuitbaarder dan bij de meeste anderen. Het was dan ook onvermijdelijk dat zijn laatste blad viel. Hoe erg ook, het paste bij hem. Hij was de meester van het korte. Hij verhief het genre van de column tot kunst. Met zijn observatievermogen en kenmerkende stijl kon hij in een column meer zeggen dan anderen in een roman van driehonderd pagina’s. ’s Morgens zijn column lezen verschafte je kortstondig geluk, waar je de hele dag op kon teren.

Veel van zijn columns zijn gebundeld. We kunnen ze steeds weer herlezen. Zo blijven ze de herinnering voeden. Volgend jaar, als de magnolia weer bloeit, ga ik er met een van die bundels onder zitten. Nu stop ik met deze column. Uit respect voor Bril houd ik het korter dan ik gewend ben.

Schrijver: hans manders, 10 mei 2009


Geplaatst in de categorie: natuur

4.0 met 2 stemmen 606



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)