Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn van Johan De Smet

Sry

Laatst zat ik op café met enkele vrienden. Ik heb geen vrienden, maar zeggen dat ik alleen op café zat, lijkt me nu net iets te zielig.
Na wat schuimloze pintjes werd ik aangesproken door een meisje, ik schat 24. Zelf ben ik zowat 10 jaar ouder, dus ik mag niet klagen. Bovendien was ze blond en dus begeerlijk.
‘Hoe komt het dat je hier alleen zit?’, vroeg ze. Ik was zelf al met slechtere openingszinnen op de proppen gekomen toen ik haar leeftijd had. ‘Omdat ik geen vrienden heb’, antwoordde ik.
‘En hoe komt dat dan?’, begon ze opdringerig te doen. ‘Ja, hoe komt dat? Omdat vrienden tijd kosten en ik geen tijd heb?’
‘Heb je anders zin om wat te praten?’, vroeg ze, terwijl ze aanstalten maakte om te gaan zitten. ‘Volgens mij zijn we al bezig, euh...’
‘Peggy’, vulde ze in. Daar had je de eerste afknapper al. Peggy was nu niet bepaald de naam van mijn droomvrouw. Ik dacht aan Ann-Sofie. Maar ik was ze nog nooit tegengekomen.

‘Ga zitten, Peggy, drink je iets van mij?’ Ziedaar mijn 10 jaar oude openingszin. ‘Nee, dank je, sorry dat ik u zomaar lastigval, maar ik had hier afgesproken met een vriendin en die is niet komen opdagen. Ik heb haar al ge-sms’t, maar ze antwoordt niet, misschien is er iets gebeurd.’
‘Zou je dan niet beter eens naar haar huis gaan om te checken of ze daar is?’, opperde ik, nooit om een goed idee verlegen.
‘Dat zou ik wel willen,’ zei ze, ‘maar ik heb geen vervoer.’
‘Dan breng ik je toch, Peggy, ik was toch van plan om bijna weg te gaan.’

Je had de dankbaarheid in haar ogen moeten zien. Maar die was er niet. We liepen naar mijn fiets. Je had de ontgoocheling in haar ogen moeten zien.
‘Als je zachter wil zitten, mag jij rijden, maar dan moet ik je uitleggen hoe de remmen werken, want meestal werken ze niet. Dan komt het erop aan om met je voeten te remmen.’
‘Nee,’ zei ze, ‘rij jij maar, ik zit wel achterop, heel ver is het toch niet, hier aan de lichten naar rechts, en dan altijd rechtdoor, het is het huis naast de kerk.’ Nog geen vijf minuten later waren we er. ‘Bedankt voor de rit, je moet niet wachten, ik woon hier twee straten verder, dus ik raak wel thuis straks. Weet je wat, geef me anders je nummer, dan laat ik nog iets weten.’ Ik twijfelde niet.

Dezelfde avond nog kreeg ik een sms’je van een nummer dat ik niet kende, in een taal die ik niet kende. Hoi J., k d8 datter iets was mt mn vriendin, mr ze was gwn ziek. :-| Knnn we ng es afsprkn? Cu & xje. :-)

Haar vriendin was ziek, meer kon ik er niet uit opmaken zonder de hulp van mijn dertienjarig nichtje. Peggy leek me nochtans een welopgevoed meisje. En had ze Ann-Sofie geheten, was het misschien wel iets geworden. Maar ik zou met haar nooit een goed gesprek kunnen voeren. Ze slikt haar klinkers in en doet iets vreemds met leestekens.
Sry, P.

Schrijver: Johan De Smet, 9 augustus 2009


Geplaatst in de categorie: sms

4.8 met 52 stemmen 824



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)