Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Foute teken.

Afgelopen week dacht ik een zomergriepje te pakken te hebben. Koorts en spierpijn van kruin tot teen dwongen mij in bed te gaan liggen en de transpiratieaanvallen te ondergaan, terwijl mijn spieren zich aan alle kanten lieten voelen. Er ontwikkelde zich geen hoest, geen keelpijn en ook geen kuchje op de longen, maar geen enkele andere gedachte haalde mij van het idee af dat het een griepvariant was.

Tot ik drie dagen later het rode puntje met een grote kring erom heen zag. Alle alarmbellen gingen af. Ik dook het internet op en zocht onder Foute Teek. Het aantal hits liep tot in de vijf pagina's en de meest betrouwbare - die van de apothekers - klikte ik aan. Mijn vermoeden werd bevestigd. Ik had een tekenbeet opgelopen die besmet was met een bacterie die de ziekte van Lyme zou kunnen veroorzaken en moest direct aan de antibiotica.
Gelukkig leven we in een land waar, als je de telefoon oppakt met een dergelijke vraag, je vrijwel meteen gehoord en geholpen wordt.

En zo lag ik die nacht in mijn bed alwaar een gevecht tussen twee grootheden in mijn lichaam begon. Het bacteriële gif van de aanvaller tegen de bestrijder van dat gif en zijn aanvaller. Hevig transpireren, niet stil kunnen liggen, hartkloppingen en veel spierpijn behoorden niet tot de bijverschijnselen maar waren de tekenen van die strijd. En ik, de ik die vanuit een plekje ergens in mijn hoofd, naar deze strijd kon kijken, zag dat het conflict nog niet zomaar bijgelegd was. Er woede een ware guerrilla in mijn lichaam en voor overige zaken had het weinig tijd en energie. Er zat niets anders op dan me over te geven en de twee partijen hun geschil te laten uitvechten. Ik was in een micro-oorlog beland.

En terwijl ik de knokkende deelnemers gadesloeg vroeg ik mij af of de aarde, waar zich ook aan de lopende band oorlog afspeelt en vechtende mogendheden om de macht strijden, ik vroeg me af of de aarde ook kan gadeslaan wat er op haar gebeurt. Zoals ik naar mijn lichaam kan kijken, kan de aarde ook zo naar zichzelf kijken? De micro en de macro wereld? En als dat zo is, wat zal de aarde dan denken en voelen en concluderen? Kijkt ze alleen toe, zoals ik en geeft ze zich over en wacht tot de strijd gestreden is? Of reageert ze met woedende stormaanvallen, met tsunami's van huilbuien en aardbevingen van angst? Of hebben die twee niks met elkaar van doen?

Nu, enkele dagen later, voel ik mij bijna de oude. De vrede keert terug. Het tegengif wordt nog een week lang toegediend om er met zekerheid voor te zorgen dat er zich geen sluipmoordenaars tussen de aanwezigen bevinden. Ik kan weer doorgaan waar ik mee bezig was, er heerst geen oorlog meer in mij.

En onze planeet? Zal ze ooit meemaken dat er op haar geen strijd meer is, geen machtswellust wordt gebotvierd, geen misdadigers haar vergiftigen en uitputten? Zal ze ooit de rust meemaken en kunnen genieten van een tijdje vrede?

Ik ben geen pessimist, maar op dit gebied denk ik dat de micro en de macrokosmos toch nog een beetje verschillen.

Schrijver: Pauline van Munster, 7 september 2010


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.2 met 5 stemmen 435



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)