Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Langzaam

Ik vraag me wel eens af wat ik in deze 21-ste eeuw doe. De krant heb ik opgezegd. De nieuwtjes mis ik, ook die van Slow journalismplatform De Correspondent moet ik bekennen. Ik lees geen boekrecensies. Het is niet aan mij besteed: literaire prijzen, de boekentop-10. Ik blijf uiterst volhardend zwelgen in de 19e-eeuwse klassiekers. Ik hou van het tempo. Langzaam.

Zo laat ik de TT in Assen dit weekend volledig aan mij voorbij razen. Sport kan mij niet langzaam genoeg gaan: wandelen, zwemmen, zeilen en - vooruit – joggen. Ik houd niet van voetbal, al vind ik – als ik ooit kijk – de slow motion beelden van een gemiste kans of vermeend buiten spel prachtig. De wereld buiten daarentegen, met Nederland-Mexico op tv - is aangenaam anders. Slow motion. De ruis van autoverkeer is weg. Straten zijn leeg. Op een balkon rookt een vrouw een sigaret. Zelfs het hondenlosloopgebied ligt er verlaten bij.
De maandag daarvoor tegen Chili was het heerlijk rustig in het zwembad. Daarna in de supermarkt: zelfde laken het pak. Alleen een vakkenvuller, een kassière en één andere klant waren aanwezig. Deze klant droeg een juichpak met daaronder zijn bruinleren oxfordschoenen voor kantoor. Hij had wel haast om zich met een kratje bier weer bij zijn gezelschap te voegen. Hij mocht voor van mij.

Reizen met de trein wordt sociaal gezien eigenlijk pas leuk als het misgaat, zoals vrijdag het geval was. Tussen Arnhem en Utrecht reden geen treinen. Hoe langzamer het gaat, hoe sneller een groep forenzen die normaal het liefst een lege stoel naast zich heeft, zich in een hulpvaardige en spraakzame gemeenschap ontpopt. In het tv-programma Rail away rijden de treinen doorgaans wel volgens schema. Toch is 'Rail away' met zijn eindeloze, kalmerende shots vanuit het raam van de machinist een van de eerste voorbeelden van Slow television. Maartens moestuin is de Nederlandse bijdrage aan dit fenomeen. Een half uur lang spelen prei en snijbiet de hoofdrol en Maarten ’t Hart een bijrol. Die laatste zegt in de serie met wisselende hoofdrolspelers telkens niet veel meer dan dat er niets lekkerder is dan prei, snijbiet of een andere groente.

Zelf telen is nog leuker. Slow food is hip. Maar voor dat deze slome groenten op je bord liggen, is een oceaan aan tijd nodig. 'Ben je er veel tijd mee kwijt', vragen mensen wel eens. 'Gelukkig wel,' antwoord ik dan. Anders was ik wel liefhebber van Burger King of een andere fastfoodketen geworden.

Na de wedstrijd zondag kwam het stadsrumoer weer langzaam op gang. Op een van mijn favoriete plekken, daarentegen, in een bosje van eikenbomen grenzend aan een paardenwei en pal voor de kapel van de Vrij Katholieke Kerk is het rustig als vanouds. Voor mij voltrekt zich, zoals iedere avond bij windstil weer, voor wie het wil zien een magnifiek schouwspel van een flink aantal jagende vleermuizen. Muisstil scheren ze door de avondschemering. De stilte wordt alleen doorbroken als een wat groter insect de wijd opengesperde bek binnenvliegt, of als twee vleermuizen elkaar schampen. Een enkele keer hoor je in de verte een auto voorbijgaan of het gesis van de geleiders van een trolleybus langs de bovenleiding. Terwijl ik in alle rust van het schouwspel geniet, bedenk ik hoe Boenin, een van die 19e-eeuwse schrijvers, alleen door Slow writing in 'Soechedol' tot deze volzin kon zijn gekomen:

'De wind die door de tuin ging voerde het zijdeachtige geruis aan van de berken met hun atlaswitte, met zwart bespikkelde stammen en hun wijd uitstaande groene takken, kwam ritselend en ruisend van de velden, en schril en vreugdevol klonk de roep van de groengouden wielewaal terwijl hij boven de witte bloemen als een pijl aanvloog achter de kakelende kauwen, die met hun talrijke familieleden huisden in de ingestorte schoorstenen en op de donkere zolders, waar het rook naar oude bakstenen en waar door de dakluiken het gouden licht in strepen op de hoopjes grijsviolette as viel; de wind ging liggen, bijen kropen slaperig over de bloemen bij de veranda en deden ongehaast hun werk, en in de stilte was alleen nog het gelispel van de zilveren blaadjes van de populier te horen, gelijkmatig ruisend als een aanhoudende lichte regen…'

Schrijver: De Thuistoerist, 30 juni 2014


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.5 met 6 stemmen 279



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Judith van Schaik
Datum:
15 juli 2014
Heb je wel eens werk gelezen van de schrijver A. Alberts? Heel langzaam en leeg, maar zó mooi! Tussen de weinige woorden door krijg je de tijd om je eigen beelden te laten vormen. Hij schreef in de jaren 80 van de vorige eeuw een groot aantal meestal dunne boekjes over uiteenlopende onderwerpen, meestal wat historisch getint.
Erg de moeite waard.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)