Arnold
Ik voelde gisteren mee met de nabestaande van een man die ik niet persoonlijk ken. De Nederlandse bergbeklimmer Eric Arnold (35) is overleden op de flanken van de Mount Everest. Hij overleed volgens nu.nl aan acute hoogteziekte die hij kreeg in de afdaling. Een zuurstoftekort werd hem fataal, meldt de site.
Ik heb zelf drie en een half jaar tussen de bergen gewoond. Als ik opstond, zei ik de bergen 'Goedemorgen'. De reuzen van ruim vierduizend meter (puistjes voor Arnold) keken vriendelijk op me neer. Als ik er met de auto op en af reed, genoot ik van de hoogteverschillen en uitzichten.
Met wandelen heb ik de meest fantastische dieren, planten en rotswanden gezien. Ik ben gaan houden van bergen. En nu ik ruim een jaar weer in Nederland ben, mis ik ze nog weleens om me heen. Het spel tussen zonlicht en bergen. De kleuren van de begroeiing in de jaargetijde. De onheilspellendheid en de geweldige nachten met volle maan.
Ik snap bergbeklimmers dus goed. Het gevoel om zoiets groots, sterks en onbedwingbaars toch te bedwingen...En Arnold moet zo van het klimmen zijn gaan houden, dat hij uiteindelijk die ene echte berg wilde doen: The Mount Everest.
Vijfendertig jaar en al vier pogingen gedaan. Deze vijfde keer was het raak. De top was bereikt. Eergisteren. Bijna heden nog. Maar nu kijkt Arnold vanuit de hemel neer, op de hoogste berg van de wereld. Letterlijk en figuurlijk.
Geplaatst in de categorie: overlijden