Barman
Ik was afgelopen week in een hotel waar ik een nacht verbleef. Het hotel lag prachtig in de bossen. Ik kwam niet voor de luxe of de stijlvolle kamers. Ik wilde gewoon in rust kunnen slapen zonder afleiding.
Nadat ik me had geïnstalleerd op mijn kamer, besloot ik een boswandeling te gaan maken. Het leek me een goed idee om bij de receptie te informeren naar de beste route. Toen ik aan de balie stond, werd ik te woord gestaan door een vrouw die eind twintig geweest moet zijn. Ze keek me vluchtig aan toen ik haar mijn vraag stelde. Ze had geen naambordje op. Maar ik vind het fijn om mensen een naam te geven als ik ze niet ken. Het is gewoon een trekje van me waar u verder niets achter hoeft te zoeken.
Annelies keek me aan. Net te kort om van oogcontact te kunnen spreken.
´Tja..´ zei ze. ´Ik zou het eigenlijk niet weten.´
Uit het niets stond ze snel en assertief op. Ik stond nog te bekomen van haar plotselinge actie en zag dat ze wat folders van een geplastificeerde kaart met koffiekringen haalde. Ik boog me overdreven geïnteresseerd over het onduidelijke ding. De moeite die ze had genomen gaf me een soort schuldgevoel. Net zat ze nog zo fijn en rustig te typen en nu moest ze ineens informatie geven op mijn overdreven vraag.
Ik wilde haar nu natuurlijk niet teleurstellen en reageerde dan ook vanuit een impuls.
´Oh wat fijn, maar zo kom ik er wel uit!´ zei ik zo enthousiast mogelijk.
Dit terwijl ik mijn vinger op een schone plek liet neerkomen. Na wat onduidelijk gemompel van mijn kant om de interesse verder te simuleren en zenuwachtig geschuifel van de hare, leek het me tijd om te gaan. Een toneelstuk heeft een begin en een einde.
´Weet u wat, als ik zo terugkom, vertel ik u wel wat ik heb gelopen. Dan kunt u dat de andere gasten weer vertellen.´ Ik had geen flauw idee waarom ik deze behulpzame actie ter sprake bracht. Misschien voelde ik me schuldig over mijn eigen acteerwerk van zojuist. Maar Annelies reageerde instemmend, terwijl ze weer snel achter haar computerscherm kroop.
´Fijn´, zei ze zonder me aan te kijken. Ze begon weer te tikken.
Direct aan de parkeerplaats van het hotel lag een keurig bospad. Ik liep het af en had een heerlijke wandeling van een uur. Na de fijne tocht gaf ik deze informatie aan Annelies door. Ze was nog niet vergeten wat onze afspraak was. Maar de uitdrukking ´water zien branden´ is zelden beter verbeeld geweest. Ze had werkelijk geen idee hoe ik was gelopen. Ik liet het maar zo.
Na een douche en wat denkwerk besloot ik naar de bar te gaan. Ik wilde op de laptop werken en de stilte in de kamer kwam toch meer op me af dan ik had ingeschat. Toen ik de bar instapte was het in verhouding redelijk druk. De lobby en bar waren een soort eenheid en het meubilair was tien jaar geleden in de mode. Dat maakte weinig uit, want in deze setting maakte het een sfeervolle indruk. Terwijl het buiten inmiddels bliksemde, nestelde ik me naast een Aziatisch ogende man die ook achter de laptop zat. Nadat ik tien minuten had zitten werken, merkte ik dat er geen bediening was. Dorstig van het wandelen liep ik naar de bar.
De barman was druk met een vaatdoek in een glas aan het ronddraaien, terwijl hij instemmend grijnsde naar één van zijn drie gasten aan de bar. Er was alleen plaats tussen de twee mannen en vrouw in om mijn bestelling te kunnen plaatsen. Ik ving niet op waar het lopende gesprek over ging, maar ik had niet de indruk dat ik stoorde. De barman keek me begripvol aan en ik vroeg om een biertje. Barmannen horen geen naam te krijgen. Ze horen objectief te kunnen blijven wanneer een gast zijn hart lucht. Hoe meer identiteit, hoe minder hun neutrale uitstraling.
De wijze waarop hij het glas bier vol tapte had een bepaalde rust. Hij zette het glas op een viltje neer. Dit was duidelijk een vakman. Hij draaide het glas rustig met het logo naar me toe en even stonden we beiden in een soort eenheid naar zijn werk te kijken. Het glas met goudgele vloeistof en een keurige witte kraag stond vol trots tussen ons in. Toen het moment voorbij was, leek het alsof de barman dit begreep.
´Zal ik uw bestelling op uw kamernummer noteren?´ Hij zei het vriendelijk en rustig.
´Graag´, zei ik.
´Heeft u misschien uw kamersleutel meegenomen?´, zei hij beleefd.
Net toen ik wilde antwoorden, hoorde ik achter de man zijn rug een stem.
´Tweehonderdzestien.´
De verbaasde barman keek om. Achter hem kwam Annelies tevoorschijn.
Dit was mijn laatste zondag column. Ik bedank nederlands.nl voor de ruimte en vrijheid om elk onderwerp te mogen en kunnen aansnijden. En de lezers voor de reactie´s en de interesse.
Vriendelijke groeten, Gustaf Kreuz
Geplaatst in de categorie: reizen