Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

EERSTEHANDS

Er zijn deze week een paar dingen gebeurd waarbij ik van binnen een tastbaar aanhechtingspunt voelde.
Die een voelbaar resonerend signaal teweegbrachten; een gevoel dat aangeeft: 'hier zit leven in, hiermee heb ik een verwantschap, een issue.'

Ik realiseer me hoe belangrijk zo'n gevoel van betrokkenheid is voor ons als half vervreemde westerse, vaak cerebrale en daardoor secundair reagerende, afstandelijke, emotionele koppoters.

Ook degenen die denken dat ze zich aan deze westerse welvaartsziekte kunnen onttrekken, die zich hierin niet denken te herkennen, die een aversie voelen opkomen als ze in deze categorie worden ingedeeld, hebben er baat bij deze gevoelsarmoede van de twintigste- en eenentwintigste-eeuwse mens zorgvuldig te overwegen.

We leven namelijk allemaal in deze rare maatschappij, deze verdwaasde en dolgedraaide samenleving waarin alles en iedereen met alles en iedereen verbonden is. Waar nieuws dat rondflitst met de snelheid van elektriciteit en de oerkracht van een orkaan hele landen en volken in een mum van tijd doet oplichten en ontbranden.

In de steeds sneller elkaar opvolgende golven van nieuwsberichten en wereld-issues, worden wij als personen gemakkelijk overspoeld en geïntimideerd door al die onderwerpen waarover wij geacht worden een mening te hebben. Of waarbij van ons wordt verwacht dat we als de wiedeweerga er eentje vormen of kiezen.

Het vormen van een mening, een opvatting, een standpunt, een opinie, dient snel te gebeuren. Je moet weten wat je ergens van vindt. Waar je staat. En het liefst goed onderbouwd, zodat je niet in gênante situaties belandt.

Waar haal je de informatie vandaan om een gedegen positie in te nemen?
Uit de krant? Van de TV? Uit de weekbladen? Van de gasten van de talkshows?
Of van (het) Internet? Maar ja, waar kijk je naar? Wie volg je?

Daarom zag ik, drong het tot me door, dat je als persoon, als individu, ERGENS IN JEZELF houvast moet vinden. Een punt van referentie. Een plek, een gevoel, een ankerpunt, een roffel, een oempf, een touchdown, waarvan je zeker weet: hier heb ik iets substantieels te pakken, een zekerheid, een grip, die zó existentieel is, zó kristalhelder, zó onontkoombaar simpel, direct en duidelijk, dat NIETS je van de wijs kan brengen.

Dat noem ik het eerstehands referentiepunt.
Het animale instinct, schreef ik n.a.v Jan's column van gisteren.

Als je dat niet hebt, als mens; als je daar niet een beroep op kunt doen, dan ben je een strandbal die reddeloos heen en weer wordt gesmeten tussen de neuzen van de Zeeleeuwen in het Dolfinarium.

Het vinden van dat primaire referentiepunt begint met het leren onderscheid te maken tussen emoties en gevoel.

Emoties zijn REACTIEVE elektrische stormen van lading die vaak snel aan de oppervlakte (huid, hoofd, hart) het bloed in de bloedbaan opstuwen en verhitten.

Gevoelens zijn sturende stromen, meer magnetisch van aard, die dieper en minder fysiek van substantie zijn, die zich vaak langzamer, later manifesteren.

Het is vanwege de 'verslaafdheid' aan emoties en emotionele reactiviteit, dat veel mensen 'niet bij hun gevoel kunnen komen'.

De training om meer en beter te voelen, begint dan ook met de discipline om de emoties tot rust brengen, te kalmeren, te neutraliseren.

De derde factor van het ontwaken van het authentieke zelf, bestaat uit het mentaal verhelderen van een heel scala van belangrijke onderwerpen waar iedereen als mens dagelijks mee te maken heeft: angst, liefde, god, man-vrouw, dood, seks, relaties, vreugde, leren, discipline, emotie, menselijkheid, verwarring, kunst, geschiedenis, geweld, kleur, natuur, en honderden andere zaken die op elk moment ons pad kruisen..

Schrijver: Ton Hettema, 26 mei 2018


Geplaatst in de categorie: welzijn

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 182



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)