Blijft het geheugen werken op latere leeftijd het wordt steeds meer aanmodderen. Men wil teveel zegt de expert, en wil tegelijk ook bewijzen hoe extra rampzalig ouder worden voor je winkel is. Hoe dan ook, al dagen zit ik met de vraag omhoog was-ie er nu wel of niet bij. Op het eerste oog een detail – maar dat bepaal ik zelf wel ja. Ik ben graag meester…

TRRING.. Bós. Wouter met Maxime. A ? Ja leuk hoor, maar ik bel over een serieuze zaak.. Als dat Afghanistan is kun je je de moeite besparen. Want ? Nou, we gaan niet om.. Oh nee ? Nee, afspraak is afspraak Maxime dat weet je.. Ik herinner me geen afspraak Wouter, maar een vóórnemen.. Dat zijn weer Jezuietenstreken Maxime, we hebben duidelijk…

Moeten we nou wel of niet in Afghanistan blijven? Met een hoofd vol gedachten trek ik de voordeur achter mij dicht. Als ik op mijn fiets wil stappen zie ik het. Het schorremorrie trok weer door mijn straat. Een afgerukte autospiegel op de stoep. Vuilnisbakken omgegooid. Verkeersborden besmeurd. Voor de lol openbare spullen kapot maken. Is dat nou…

Met verbazing kijk ik opzij. Hoe is het mogelijk. Hij doet niet eens zijn best om zijn lach te verbijten, hij schatert het zelfs uit, de man die regelmatig met irritatie spreekt over ‘’vrouwen met een grote …*+*&&##.. (piep) en op gezette tijden moppert over ‘Opzij-taal’. Nee, dan nu. Ruby, kennelijk weer terug van weg geweest, doet de ene niets…

Journalisten, zo legde Ramses Shaffy uit, interviewen bijna altijd over het verleden. Ramses was dronken, maar de gedachten die hij met zijn struikelende tong wist te verwoorden, waren verbazingwekkend helder. Dat deed mij denken aan een hoogleraar die in Oxford solliciteerde en tijdens een etentje dronken werd gevoerd. Later bleek het een onderdeel…

Wat zal 't geweest zijn 1999 of 2000? Ramses in de Stadsschouwburg Groningen. Ik meen een show met Manuela Kemp en een heleboel zangeressen. Veel gedartel rond een stille Ramses die zich moeizaam over de bühne beweegt, vanwege iets met zijn voet.. Toen al oud en breekbaar. Tot hij begint te zingen, zijn magie de zaal insmijt, en de mensen letterlijk…

Als sinds de komst van de eerste computer zit ik vooraan. Ik hou wel van technische nieuwigheden dus de eerste computer was een feest. Kolossaal als hij was en brommend als een oude zieke beer vlogen de eerste bits en bytes door onze kamer. De herrie van de ventilator oversteeg de klassieke muziek, de geluiden uit de tuin en het vallen van de post…

Snel even de stad in op donderdagavond, twee winkels in een half uur. Moet kunnen, dan ben ik weer op tijd terug om thuis verder te werken. Niet dus, blijkt al snel, want de decembergekte is losgebarsten. Overal in het centrum sjouwen mensen met plastic tassen en ingepakte dingen. Ik heb pech. De eerste winkel op mijn lijstje zit ook nog een beetje…