Een witte man stemt niet op GroenLinks
De tijden zijn spannend. Elke verkiezing is volgens veel politici de belangrijkste verkiezingen ooit, maar dat heb ik maar één keer overtuigend gevonden. Na de eerste keer dacht ik, ach, en de volgende ook, zeker. Maar politiek wordt wel steeds spannender. Politiek gaat nu over het behoud van democratie of, zoals Robert Dahl zij, de democratische polyarchie. Het gaat nu om het behoud van een balans, het behoud van vrijheden. Ik schrijf nu een boek dat verboden gaat worden als Geert W. aan de macht komt.
Daar gaan de verkiezingen ook over.
Dit keer besloot ik dan toch maar weer langs de deuren te gaan en te vragen wat mensen gaan stemmen. Het leuke is dat ik het niet alleen doe. Ik doe dat met honderden andere sociaaldemocraten en GroenLinksers. Het mooie is ook dat de meeste gesprekken plezierig zijn. Soms stemmen ze ergens anders op, soms op ons. Soms willen ze op ons stemmen, maar niet op Timmermans, want hoewel hij een goed bestuurder is, kan hij niet goed campagne voeren. En ik maar denken dat we via verkiezingen bestuurders aanstellen, maar dat is dus blijkbaar niet zo.
Een enkele keer schrik ik.
‘Een witte man stemt niet op GroenLinks’, zei de man tegen ons. Mijn collega, in GroenLinks regenjas, zweeg. Ik wist ook niet wat te zeggen. Ik, net zo wit als de man die ons net toesprak, wist niets anders te zeggen dan dat ik het probleem niet zag. We stonden tegenover elkaar op een zo grote afstand dat een gesprek niet mogelijk leek. En ook niet mogelijk bleek. Maar hij wilde ook geen ruzie. Eigenlijk stonden we daar met drie monden vol tanden. Ik gaf nog aan dat ik nieuwsgierig was wat het probleem was, maar hij wilde of kon het niet uitleggen. Misschien was hij geschrokken van wat hij net gezegd had. We namen vriendelijk afscheid, zoals dat hoort in een democratie.
Maar het deed me wel zeer. Later, in bed, ging het malen in mijn hoofd. Ik bedacht dat ik hem anders moest benaderen. Niet vragen wat zijn redenen waren, maar bijvoorbeeld vragen of ik het verhaal van Dirk Wijnberg* vertellen, de Indo-afrikaan wiens vader voor de KNIL had gevochten – tegen de Japanners. En daarvoor twee jaar in een Japans kamp heeft gezeten. Een mijn. Vaak afgesloten van licht en altijd van het nieuws. En na zijn bevrijding moest hij weer meevechten in Nederlands belang tijdens de politionele acties. Toen Indië verloren ging, moest hij naar Nederland en daar heeft hij zich nooit welkom gevoeld. Charles, hier geboden, Nederlander, gaat in de supermarkt nooit naar de zelfscankassa. “ik wordt altijd gecontroleerd.” legt hij uit.
Een witte man stemt niet op GroenLinks, maar wat zou een witte man van dit verhaal vinden? Dat zou ik wel eens willen weten. Immers: hier gaan deze verkiezingen ook over.
* naam gefingeerd, maar bij mij bekend.
home.nl
Biografie van deze schrijver
GroenLinks
3
Geef je reactie op deze inzending: