Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn over overlijden

Een moment van vrede

----------------------------------------------------------------------------------------------------
De maandag-dagcolumn is een herhaling van de dagcolumn van 10 jaar geleden.
Interessant om te zien in hoeverre omstandigheden, denkbeelden en zienswijzen van toen
nu nog geldingskracht hebben.

Onderstaande column is op 13 juli 2010 op deze site geplaatst door Pauline van Munster.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------


Het was een warme dag. We hadden het bootje dan ook op een schaduwrijke plek uit het water getrokken. De onderkant moest geschilderd worden en dat zou wel een dag in beslag nemen.

Ik spreidde plastic uit ter bescherming van het gras. Roerde de verf, prepareerde de kwasten en ging aan de slag. Mijn vriendin ging even naar haar oude moeder, die het moeilijk had met dit weer. Een andere vriendin zwaaide vanuit de verte, ze had dienst als vrijwilliger. Ik zat alleen.

De wind ruiste zwoel door de bomen. Het was stil op straat. Zo af en toe bewoog een vogel, of dobberde een eend lusteloos op het water. Ik genoot van de rust en het eenvoudige karwei. Dit, dacht ik bij mezelf, dit noem ik nou vrede.

Even later, ik weet niet precies hoeveel tijd er voorbij was gegaan, hoorde ik het knarsen van grind onder banden. Ik keek op. Daar stond de vriendin de vrijwilligster voor me. Ze legde haar fiets neer, plofte in het gras, zuchtte en zei: 'wat ben ik blij dat je er nog bent.'

Ik schilderde kalm door terwijl ze haar verhaal deed.
'De dochter was net weg', zei ze. 'Evenals de huisarts die de palliatieve sedatie had ingezet. We gingen er allemaal vanuit dat dit nog dagen zou duren.'
Ik doopte de kwast in het wit en begon aan de rand.
'Maar toen de dochter het pand had verlaten, en de dokter zijn hielen had gelicht, en ik net met een boek in de stoel bij haar was gaan zitten, begon haar ademhaling te stokken. Ik pakte haar hand en wreef zachtjes over haar opvallend strakke huid, om haar duidelijk te maken dat ik bij haar was. Ik fluisterde, 'wees maar niet bang. Je hoeft niet bang te zijn'. Ik weet niet waar ik het vandaag haalde, maar dat is wel wat ik zei.'
Ik veegde een druppel verf weg, legde de witte kwast opzij weg en begon aan de rode streep die overdwars liep.
'Maar ze werd kalmer. Ik zag aan haar oogleden dat ze rustig werd, ze hielden op met trillen. Ik heb haar hand vastgehouden totdat, ja, totdat ze haar laatste adem uitblies. Zo zeg je dat. Maar ik had niets in de gaten. Ze was gewoon weggegleden, ingeslapen, minuten eerder dan dat ik het door had. Ik merkte het pas toen ik haar borstkas niet meer zag bewegen.'
Ze zweeg even. 'Het was de eerste keer dat ik in het hospice te maken kreeg met iemand die...'

Ik legde mijn kwasten neer.
Samen luisterden we naar het ruisen van de bomen, naar hat zachte klotsen van de golfjes in de lauwe sloot. Het was nog steeds stil op straat.
'Toch voelde het goed,' verbrak de vriendin de stilte. 'Ik heb nooit geweten dat sterven zo vredig kan zijn.'

Schrijver: Pauline van Munster, 13 juli 2020


Geplaatst in de categorie: overlijden

3.7 met 9 stemmen 661



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)