Lijmen/Het goud
Plotseling klinkt een doffe klap. Zonder iets te zeggen, heeft de medewerker van de servicedesk een doos op de redactietafel neergekwakt. Hij verwacht nu dat iemand aan hem vraagt wat erin zit. Ik weiger, maar mijn collega speelt het spelletje mee en allebei horen we op van het antwoord. "Asperges."
Ja dames en heren, ze zijn er weer! Overmorgen is de opening van het aspergeseizoen en als 'geachte relatie' krijgen wij alvast een flinke bos 'points d'amour' in de schoot geworpen. Mijn collega's bedanken feestelijk voor de eer en daarom wordt de buit aan mij toegewezen. Dat komt mooi uit, want ik wist nog niet wat ik zou gaan eten. Parels van het land dus.
Maar ho, dat gaat zomaar niet. De doos is nog niet in mijn richting geschoven of daar meldt zich al een mevrouw van de marketingafdeling van de aspergebranche. "Ik zal u even doorverbinden", zegt mijn collega, die zijn lachen nauwelijks kan inhouden. Nu wil die mevrouw natuurlijk iets van mij. Een positief stukje over de koningin der groente, vrees ik.
De vraag is inderdaad of wij nog van plan zijn aandacht te besteden aan de opening van het aspergeseizoen. (Dat ze de benoeming van de asperge-ambassadeur 2009 onvermeld laat, mag een wonder heten.) Tja. Ik heb daar eigenlijk nog niet over nagedacht, om haar de waarheid te zeggen. Wil ze dat nu al weten? Dan moet ik misschien maar meteen ieder sprankje valse hoop de bodem inslaan: nee, ik ben bang dat we daar niet aan toekomen.
De mevrouw van de aspergebranche reageert gelaten. Ze lijkt niet boos, hooguit een beetje verdrietig. Ik kan me dat ook wel voorstellen. Voor wat hoort wat, maar helaas voor haar werkt het niet overal zo. Het is niet al wit goud wat er blinkt.
Geplaatst in de categorie: werk