Met heel grote verbazing zat ik op de televisie mee te kijken naar een uitzending over een Russische gevangenis. Niet zomaar een bajes, waar mensen al tekeer gaan als ze "niet goed behandeld worden", nee een gevangenis met hoofdletters.
Dus ook geen gevangenis waar men klaagt als men geen computer heeft, geen bajes waar "gelucht" mag worden in de buitenlucht, neen, een regime-opsluitmogelijkheid zonder optie om te ontsnappen.
Wanneer een gevangene om welke reden dan ook uit zijn cel wordt…

Woonbegeleider minderjarige asielzoekers. Het lijkt me prachtig. Lees de vacature vijftien keer door. Drie medewerkers, fulltime, 240 dagen per jaar. Ik reken me suf maar kom er niet uit. Mail, bel, word niet teruggebeld, bel nog een keer.
'Je bent wel een doorzetter!' zegt de vrouw aan de andere kant van de lijn.
'Nee, je hoeft je huis niet op te geven. Het genoemde diploma is een indicatie. Ervaring en leeftijd zijn niet van belang. We zoeken een type. Als je een verpletterende brief…

Ik snap veel. En wat ik niet snap probeer ik te snappen. Maar het gebeurt me ook weleens, dat de situatie kansloos is voordat ik aan het snappen toe kom. In mijn hoofd staat een denkbeeldig aapje met bekkens tegen elkaar te rammen om de leegte op te vullen. Mijn gevoel stuurt in paniek SOS berichten naar mijn hersens: jongens, wat moeten we!?
In zo'n situatie kun je eigenlijk maar twee dingen: lachen of huilen. En dat had niks te maken met de persoon. Ik neem niemand op de hak, maar houd dus…

Het komt wel eens voor dat ik ergens beland door omstandigheden. Vroeger toen ik nog de illusie had dat het leven louter uit hoogtepunten zou bestaan, ging ik die uit de weg. Maar, ouder en wijzer, heb ik geleerd om de treurnis in het leven te romantiseren. Een gave waar je niets aan hebt.
Tenzij je schrijver bent.
Het was ergens diep in Duitsland. Daar waar vroeger 'Het ijzeren gordijn' begon. Niet ver van Oost-Duitsland en Tsjechië. Om een reis in tweeën te breken was ik er neergestreken.…

Toen ik vanochtend m'n vaste boswandeling maakte in gezelschap van het kwispelwezentje met de krokodillenkaken, en ik me afstemde op het onderwerp van de zaterdagcolumn voor nederlands.nl, en mijn netvliezen met al het groen van al het uitbundige, overweldigende gebladerte werden ingekleurd, realiseerde ik me dat het pilaartje tekst deze keer over Saturnus zou moeten gaan.
Saturnus-dag dus.
Zoals u begrijpt, zoals dat gaat bij het ontwikkelen of uitleggen van iets wat ingewikkeld is (als een…

Gloria Wekker is cultureel antropoloog en voor u bang wegklikt: iemand die stelling neemt in het zwart-wit debat.
Volgens Gloria zit vierhonderd jaar slavernij nog steeds tussen uw en mijn oren. Daardoor wordt er onder andere bij de politie systematisch gediscrimineerd. Het bijzondere van haar bijdrage aan het debat is dat ik het totaal oneens ben met haar uitgangspunt en het eens ben met de consequenties die zij heeft waargenomen. Zij is als een valse wekker die op tijd klinkt.
Want ze heeft…

Het werd me zomaar gezegd. In een echt gesprek ook nog. Het woord kende ik wel, maar toen ik mijn gesprekspartner het hoorde uitspreken, kwam de klank me niet bekend voor. Mijn hersens voorzien mij doorgaans van elke informatie die ik nodig heb. Ze haperen niet veel.
Deze keer wel.
Ik voelde de leegte boven in mijn hoofd. Het leek alsof mijn hersenen terugschakelden naar de eerste klas van de basisschool: Lettergrepen. In mijn hoofd verdeelde ik namelijk eerst het woord:
Al-tru-ïs-me. Dat was…

In het begin van de negentiger jaren, toen ik nog in Oegstgeest woonde, ging ik eens per twee weken naar Den Haag vanwege twee belangrijke faciliteiten: de muziekbibliotheek in de Anna Paulownastraat en het Omniversum aan de president Kennedylaan.
Bij de muziekbibliotheek leende ik cd's van voornamelijk klassieke muziek. Alle grote orkestwerken, opera's, kamermuziek en koorwerken die me interessant leken, maar ook volksmuziek uit alle landen van de wereld haalde ik daar vandaan. Het leek me…

Af en toe gebeurt het gelukkig nog. Dat creatieve individuen de mal kapot gooien, de deur intrappen, de status quo doen aardbeven, de vastgeroeste opvattingen losweken, en alle expertise van salonexperts naar de barrebiezen helpen met een werk, een opus, een uitvoering, een product, een geestesvrucht waar niemand omheen kan. Waar iedereen voor stopt en zich over op z'n hoofd krabt.
Asjemenou zei Loekie dan. Of zoals ik in m'n jeugd een oud mannetje hoorde mompelen toen we beiden in de etalage…

Mijn levensgezellin is een zeer wakkere dame die er telkens weer in slaagt om frisse, uitdagende vragen tussen de houten wanden van ons huis te laten resoneren.
Gisteren vroeg ze plotseling: van wie zijn we eigenlijk?
Zo'n vraag kan dagenlang doorzingen als een neuriënd jongenskoor op de achtergrond van onze dagelijkse conversaties.
We zijn een soort doorgaande, onafrembare denktank over alle denkbare en ondenkbare zaken die aan ons voorbij vliegen als de veelkleurige vogels in de tuin rond…

Het leven maakt soms gekke bokkensprongen. Niet dat ik veel bokken heb zien springen in mijn leven. Maar het gezegde is te mooi om te laten liggen. Het dekt de lading van mijn column aan u perfect.
Zoals velen van u ben ik getrouwd. Als ik terugkijk herinner ik me de hele trouwdag nog goed. De details, waaraan we in de voorbereiding gewerkt hadden verdwijnen met de huwelijksstress en de wittebroodsweken toch een beetje. De spanning van het aangaan van 'eeuwige liefde en zorg voor elkaar'…

Van het een komt altijd weer het ander. Zo schijnt het te moeten of willen werken. Is u dat ook opgevallen? Ons leven is een schier eindeloze aaneenschakeling van oorzaken en gevolgen. Alleen door ons stinkende (vanwege zweten) best te doen wanneer we ergens over nadenken, en de gevolgen van nieuwe inzichten zonder uitvluchten te implementeren, kunnen we die ketenen doorbreken. Als laboranten die met DNA-ketens manipuleren.
Niemand doet dat. Waarom niet? Vanwege de onrust die dat veroorzaakt.…

Een man met sneeuwwit haar vraagt me wat we aan het doen zijn.
'Ze lopen tachtig kilometer!' schreeuwt hij tegen zijn vrouw.
'In iènen dag?' buldert ze terug in heerlijk Brabants.
'Nee, daar doen ze drie weken over!' grapt haar zoon.…

Ik voelde gisteren mee met de nabestaande van een man die ik niet persoonlijk ken. De Nederlandse bergbeklimmer Eric Arnold (35) is overleden op de flanken van de Mount Everest. Hij overleed volgens nu.nl aan acute hoogteziekte die hij kreeg in de afdaling. Een zuurstoftekort werd hem fataal, meldt de site.
Ik heb zelf drie en een half jaar tussen de bergen gewoond. Als ik opstond, zei ik de bergen 'Goedemorgen'. De reuzen van ruim vierduizend meter (puistjes voor Arnold) keken vriendelijk op…

Vandaag een korte column. Iedereen heeft het druk, dus wie ben ik om ze op te houden?
Meer een overdenking, observatie, overweging. Het gaat zo:
Beneden klinkt Phil Collins: "In The Air Tonight"
De muziek is aanstekelijk. De sound is onmiddellijk voelend herkenbaar.…

Ooit zag ik een teleurgestelde gedeputeerde die de verkiezingen had verloren en daardoor zijn functie zou kwijtraken. Hij vond het niet leuk, maar droeg het als een man. ‘De functie,’ zei hij, ‘is niet meer dan een geleende fiets. Je mag er een tijdje op rijden, maar daarna gaat iemand anders verder.’
En zo is het.
Zo is het leven. Elke rol in je leven is een geleende fiets. Of je nu gedeputeerde wordt, of computerdeskundige, of militair of magazijnbeheerder: je mag het even doen en als…

Vroeger had ik dit nooit geschreven. Toen wist ik denk ik ook niet, dat mijn levensinstelling drastisch kon veranderen. Ik zat toen vast in een bepaalde cirkel. Alleen had ik dat zelf niet door. Achteraf gezien moet ik al een aantal jaren rondjes om mezelf heen gedraaid hebben.
En toen zat ik ineens bij de huisarts.
Dat was de omslag. Dat kon ook niet anders. Fysiek en mentaal was ik keihard tegen de muur gelopen. Misschien meer tegen een schuifpui van dubbelglas. Het was de klap die de cirkel…

Een muis heet in het Frans een glimlach.
's Avonds laat, als iedereen horizontaal was gegaan, zat ik in de witte ruis van de stilte als laatste waker in de grote keuken-kamer-ruimte nog wat te lezen. De hond naast me op de bank. Soms een vuurtje in de open haard.
Dan kwam hij stilletjes van ergens achter de ijskast uit z'n schuilplaats schuifelen om te kijken of we niet wat vergeten waren. Kruimeltjes, stukjes kaaskorst, een open zakje hondenbrokjes, dat soort dingen.
Op zijn routinematige…

Zojuist heb ik me verstout een goeroeboek te lezen.
Een goeroeboek is een boek dat een simpele oplossing belooft voor complexe problemen. Het maakt even niet uit waar dit boek over gaat – ik wil alleen even uitleggen hoe dit boek de arme lezer probeert te overtuigen dat het om revolutionaire oplossingen gaat, die de oude wereld achter zich gaan laten en een nieuwe weg openen.
Een goeroeboek moet in de eerste plaats aansluiten bij de zorgen van de lezer. Als zo’n boek veel lezers wil, moet…

Op zoek naar een mooie kapstok om wat anekdotes aan op te hangen, ga ik naar een lezing van Paulien Cornelisse. In een volle spiegeltent vertelt ze over haar nieuwe boek: 'De verwarde cavia'. Ze heeft een cavia-stempel mee. Handig voor het signeren straks. Een fan vraagt of er ook borden en mokken van de cavia gaan komen?
Een onhandige vraag van de interviewster aan Paulien legt een belangrijke twist in de roman bloot. Wat maakt het ook uit? We kopen het boek toch, beloven we.
Vanaf een…