Mensen die hun kleren niet slechts in dure boutiques kopen, kennen ze. Die venijnige plastic (rot-)dingetjes waarmee het prijskaartje aan een kledingstuk zit. Meestal aan het label, maar soms ook gewoon dwars door de blouse, rok of trui. Ze zijn onmogelijk met de handen stuk te trekken, want als je een beetje kracht zet, scheur je het dingetje dwars…

Er stak Louis nog meer, dat was de angel, de onredelijke jaloezie van zijn moeder Estella (de echte en niet zijn latere surrogaat-moeders), want ze was vreselijk jaloers op Louis: hij presteerde het immers om buiten haar ijzige wetten te manoeuvreren, zij het dan gigantisch clownesk en melodramatisch, denkbeeldig. Wanneer zijn moeder boos of lusteloos…

Apartheid: een ooit genoemd verschijnsel dat tegenwoordig uit de mode lijkt te geraken. Toch is er nog wel degelijk apartheid op velerlei gebieden. Op het gebied van cultuur, opleiding, inkomsten en tegenwoordig zelfs weer tussen man en vrouw. Inmiddels heb ik ook apartheid ontdekt. Inmiddels heb ik namelijk een kleine drie weken twee katten en…

Ik kijk de man die schuin tegenover me zit aan. Terwijl ik me concentreer op wat hij zegt, merk ik dat ik word afgeleid door wat ik ruik. Het is subtiel en ik kan het niet thuisbrengen. Ik kijk hem nog eens aan en bedenk me dat hij hovenier is en de hele dag in de buitenlucht werkt. In het gebouw in Abcoude hebben we geboft met deze zolderkamer.…

(omtrent Louis Paul Boon) Louis vocht terug met de wapens die hem ontnomen waren, hij wist ze terug te stelen van de vrome en ongenaakbare heerseres, die zijn moeder was, helaas een droogkut. Geen wonder dat hij verwoed op jacht ging naar vochtige kutjes en sappige, moederlijke borsten met harde, opgewonden tepels, lustig en een en al permissie…

Raman is mijn naam. Mijn lot is bij mijn geboorte bepaald. Ik ben op deze wereld gekomen om een hoger plan te dienen. Wanneer ik rondloop met mijn honden Sol en Luna voel ik de ogen van de mensen naar me staren. Of het mijn houding of uiterlijk is, dat weet ik niet, maar ze kijken. Alsof ze een vermoeden hebben van mijn grote geheim. De goden…

(omtrent Louis Paul Boon) De subtiele seksmaniak. Het heerlijkste op aarde is het bedrijven van de liefde, maar niet alleen an sich, nee, liever met de nodige spanning, alsof het verboden is en meestal is het dat ook. De buitenwereld zendt velerlei tolerante signalen uit, maar in werkelijkheid blijven de mensen op een primitieve manier afwijzend-agressief…

Ik surf graag op het internet en dan kom je weleens iets tegen. Deze week was dat de website van een restaurant in Rhenen. Nou ken ik Rhenen een beetje, omdat mijn oom Arnold en tante Louise (Nol en Loes dus) daar een hotel-restaurant ('De Stichtse Oever') hadden, waar ik zo'n beetje elke vakantie 'moest' helpen. Dat moeten is maar relatief. Veertig…

Vijf jaar was ze. Een kleine meid die nog niet lezen kon. Met haar broertje, die een jaar jonger was, keek ze, zoals elk jaar, uit naar de goedheiligman. De dagen werden afgeteld. Tot het zover was dat de schoentjes bij de kachel mochten staan. Ze weet het nog goed. Het was zo’n gitzwarte kolenkachel. Elke morgen vond ze haar moeder op haar knieën voor…

‘….. en als je een boel paarden ziet, dan moet je links af.’ Het regende als een gek. Op de hoek van een weggetje stond een verzopen hitje, zoals die vroeger op de kermis de draaimolen rondtrokken. Het keek mij verloren aan, de lange haren over de ogen in natte strengen. Ik stopte en keek om me heen. Er was inderdaad een mogelijkheid links af te slaan…

Ja, ja! Het zal u hoogstwaarschijnlijk niets zeggen, maar het zinnetje 'Zaterdagavond, ja, ja!' komt uit de tune van een ooit zeer populair televisieprogramma, gepresenteerd door niemand minder dan Willeke Alberti en haar vader Willy. Ik keek er de hele week naar uit. Niet omdat ik zo'n fan van pa en dochter Alberti was, maar het was "showtime…

“Het is herfst! Dat wordt banjeren door hopen bladeren!” Dit is de tekst die hoort bij een email van de NS. Een grote grijns verschijnt op mijn gezicht, want er schiet mij een persoonlijk banjerverhaal te binnen. Het was een zonnige herfstdag, maar veel tijd om naar buiten te kijken hadden we niet. Ik was werkzaam bij een raad voor het milieu…

Het staat vast. Het verleden is voorbij. Vandaag is het ‘t heden. En morgen is voor ons verborgen. Vanuit de enige tas die ze bij zich draagt klinkt het bekende geluid van haar mobiele telefoon. Ze is wakker. Klaarwakker. Op het display verschijnt zijn naam. Toch nog wat onzeker drukt ze op het groene hoorntje aan de linkerkant van het piepkleine…

Ik sta op de berg en kijk om me heen. Het is prachtig. De toppen rondom zijn bedekt met sneeuw en blinken in de zon, fel af stekend tegen de blauwe lucht. Onder mij ligt een zee van wolken. Ik weet dat daar beneden een wereld is, al lijkt dat onmogelijk. Mijn volk leeft daar. Schijnbaar onwetend van het universum hier boven. Toch gaat ieder van ons…

Onlangs bleef mijn mond open staan van voortdurende verbazing, toen ik honderd gram speciale China-melange ontving van mijn ouders, die in Harlingen wonen, de stad van Simon Vestdijk, of meer van Anton Wachter? en off course de uitvalshaven voor vele vakantievierders naar enkele eilanden. Ook de stad waar ze de lekkerste kruidenbitter van Holland verkopen…

Zwaar klonken de slagen van de torenklok over de stad. Even, als verblind door het felle zonlicht, greep ze zich vast aan de deur van de trein. Het was alsof ze wankelde. Bekend klonk de tonen die het klokgelui voortbracht in haar oren. In de ene hand de tas die ze met zich droeg. De andere geklemd om de deurstang. Ze hield zich staande. De lichte…

Twee kleine scherpe ronde groene lichtjes vlak naast elkaar schenen je fel tegemoet. Het was behoorlijk donker en het was haast spookachtig om te zien, maar gelukkig wist ze wat het zijn moest. Het waren de ogen van die kleine zwarte Kimmy, want iets anders kon het niet zijn. Ze bedacht wel dat als je niet wist dat daar vermoedelijk een zwart katje…

Twee jonge Siberische tijgers waarvan de moeder door stropers is gedood om haar kostbare vacht, zijn door jachtopziener Ivan meegenomen en bij hem thuis grootgebracht. Als ze te groot worden verhuizen ze naar de dierentuin, een nachtverblijf met een stukje bos als buitenverblijf. ‘Ik heb honger’, zegt tijger Boris geeuwend tegen zijn zus Taiga, die…

Met een niets ziende blik zat ze voor het raam. Het eentonig geluid van de voortstormende trein hoorde ze niet. Het doel van de reis interesseerde haar niet. Daar zat ze dan. In een coupé tweede klas die stonk. Even had ze de mensen naast en tegenover haar aangekeken. Terwijl de één de Spits doorlas voerde een ander lange gesprekken met zijn mobieltje…

Langs de Adriatische kust heerst een algenplaag. In de badplaats Rimini wordt desondanks nog volop gezwommen, de geur van het zeewater lokt, zijn verfrissende werking blijft aantrekken. Iedereen geniet van het plezierig invullen van de vrijheid. De mensen paraderen over het strand, muziek komt uit alle hoeken, ijs en drank is er in overvloed, het…