Op een van mijn zwerftochten door de geestzuigende bibliotheek kwam ik een groot, dik boek tegen. Tijdens het bladeren door die stroeve bladzijden las ik opeens over een monnik in de middeleeuwen, die leed aan hysterie. In de middeleeuwen was er een veel mooier klooster te Egmond en in dit klooster was er een jonge monnik, die in een vlaag van verstandsverbijstering…

En die zak patat had ook nog het lef om mij despotisch in het gareel te houden. Met recht kan ik stellen dat ik slachtoffer ben van een nazi-regime. 'Vrouwen', zei hij, 'zien er allemaal hetzelfde uit.' 'Wat een droogkloot!', dacht ik toen, maar ik wist op dat moment nog niet dat er voor mij op dat gebied geen ene moer van hem te leren viel.…

‘Doe niet zo flauw en geef mijn fiets terug!’ Romy rende achter een jongen aan die een rode fiets in zijn bruine hand had. ‘Je krijgt hem morgen terug, je dacht toch niet dat ik ging lopen naar huis?’ De jongen met dreadlocks sprong op de fiets en reed zonder om te kijken de straat uit. Somber keek Romy toe hoe hij de hoek om reed. Met een diepe…

Zowel de moeders als de beweeglijke dochters werden door nauwlettend gevolgd. Voor hen was ik een dronken monnik, die hen geil zat aan te staren en misschien droomden ze wel van het stijve pikkie onder mijn schijnheilige outfit. In ieder geval droomde ik wel van de achtergebleven schoolmeisjes en dat we samen naakt door de gangen renden. Nee, die…

“Oude vriend, jammer dat van de illusie ‘eeuwig te leven’ uit je jeugd weinig over is en er het negatieve gevoel van een ‘kort en zinloos bestaan' voor in de plaats komt en dan jou getob over de manier waarop de mens aftakelt naar z'n einde toe of zoals jij dat zegt: het leven is 'n race van luier naar luier. Je bent verandert Charles sinds onze…

Ik neem geen Duitse herder Geen boxer en geen kees Geen poedel en geen tekkel En ook geen pekinees Ik vind de meeste diersoorten Al grof en onbesnaard maar van het hele faunarijk Is de hond het minste waard Deze geweldige regels van Hans Dorresteijn staan hier niet voor niets. Mijn hemel wat heb ik de pest aan honden én aan hun baasjes…

Sinds twee jaar woon ik nu in Frankrijk. Er gebeurt niet zo veel in een klein dorpje op het Franse platte land. Juist daardoor kunnen alledaagse gebeurtenissen aan waarde winnen. Over dit soort zaken bericht ik maandelijks aan vrienden en kennissen in Nederland. ------------------- Het valt me telkens weer op dat mensen hier in het dorp zo veel wandelen…

Alle ouders waren uitgenodigd. Het thema van de lezing was nog niet bekend. Bij binnenkomst keek men verbaasd rond, de kinderen waren er ook. Daar was thuis niet over gesproken. Hoewel het eerst leek of de kinderen als groep, de ouders verwelkomden, zochten al gauw de gezinnen elkaar op. Er hing een wonderlijke sfeer. Na enige tijd verscheen iemand…

Ik bezit twee zwart-wit-foto's, waar jij opstaat. Je glimlach is mij dierbaarder, dan de glimlach van de heilige Maagd. Ik voerde een toneelstuk op, samen met twee medebroeders en om een of andere reden mocht jij dat ook aanschouwen. Ik schat onze afstand op twee meter, twee pijnlijke meters. Wat had ik graag tussen je benen gedoken, precies op…

Eindelijk ben ik dan toch gegaan, op zoek naar mezelf zit ik nu boven op de Zwitserse Alpen in een zweethut. Samen met twee mandarijnen, een Kees, een laptop om mezelf te upgraden en uren genoeg om te lezen wat in de regel niet is geschreven. Kees blaft, de bergen blaffen terug. De mandarijnen zitten daar maar mandarijn te wezen tot de deur opengaat…

Meestal was ik te vinden bij de afdelingen 'Filosofie' en 'Parapsychologie'. Natuurlijk grasduinde ik ook in de afdeling 'Theologie', laat daar geen twijfel over bestaan, ik zocht God op allerlei manieren, maar God laat zich niet afdwingen en dat tergde me, maar ik droeg het als een groot vorst. Er was een code onder de gemeenschap, was iemand…

Ik ben gewoon een bronstig hert met een loodzwaar gewei en ik kan zelfs de liefde bedrijven met echte herten, net als met die koeien rondom de kaarsenfabriek. Ik ben niet primitief, noch progressief. Ik dwaal nog steeds door de donkere, ijskoude kloostergangen op zoek naar een teder gebaar van jouw uitgetreden geest. Ik doe niet aan voodoo of astraal…

Het eiland is een groene plantenwereld en er is geen dier te zien. Pas na een uur lopen zie ik in een boom een op ‘n gorilla lijkend dier. Hij houdt zich met één hand vast aan een tak en plukt met de andere hand vruchten die hij in z’n mond propt. Door de veldkijker zie ik tot m’n verbazing dat z’n vacht krioelt van de mieren. Dichterbij geslopen, realiseer…

Verdomme, verdomme, vloekte een rijzige grijsaard nijdig toen die met zijn laatste dart een bouncer veroorzaakte. Door die ene pijl verloor hij het spel én de wedstrijd. Inderdaad, het geluk hangt soms van één klein feit af. Hendrik, de intussen gekalmeerde gepensioneerde ambtenaar, borg zeer zorgvuldig zijn titaniumpijlen weg in een lederen etui, vroeg…

Doodmoe en intens verdrietig reed ze van haar werk terug naar huis. Haar werk zat erop en zo ook haar aardse leven, dat had ze die nacht besloten. In de ene zak van haar overjas zaten de pillen die ze had verzameld en in de andere de brief voor haar man. Ze zette de auto op de oprit en ging naar binnen waar zoals altijd haar kinderen op haar wachtten…

Als een onhandige eend, naar de speelse miljonairsattraktie van het koele water. Al die kaarsen waren net stijve pikken en ik had het liefste zo'n vette waskaars zacht op en neer in jouw venusgrot laten glijden. Er was een kamer, daar was het zo heet, dat het 'de couveuse' werd genoemd, een benaming die zeer terecht was, wel, je voorvoelt mijn…

'Hé, daar staat een ambulance.’ ‘Ja.’ ‘Dat is toch bij tante Annie voor de deur. Die op de derde etage woont?’ ‘Ja.’ ‘Is ze ziek?’ ‘Nee.’ ‘Daar ligt iemand op straat.’ ‘Ja.’ ‘Met een TV in zijn armen.’ ‘Ja.’ ‘Dat is toch Ome Jan?’ ‘Ja.’ ‘Waar is Tante Annie dan.’ ‘Die kijkt bij de buren.’…

De conducteur stapte uit op station Hilversum. Hij hield het perron in de gaten. Geen beweging meer bij de deuren, op de klok letten, sleutel omdraaien en op naar het volgende station. Vaste prik. De conducteur stapte half naar binnen, met één been op de treeplank. Hij keek langs de trein, even aarzelde hij. Afscheidsritueel. De ‘doeis’ en ‘daags’ zijn…

Een groeiend gevoel van onbehagen kreeg eindelijk een gezicht. Er zat hem al lang iets dwars, zonder dat hij er de vinger op kon leggen. Nu maakte het zich kenbaar. Gebrek aan frisse lucht. Er hing hier zo'n wij-gevoel. Een veilig besloten wereldje, waarin meningen en waarheden vastlagen. Wij, en daarbuiten zij, die niet wisten en niet zagen. Clichés…

Het stof dwarrelt in de laatste zonnestralen over de markt. Van de wandelaars is alleen het profiel te zien, de details laten zich raden. Op de kunstijsbaan leert een vader zijn zoontje schaatsen, beiden hebben een Unox muts op, die van vorig jaar. Het stadhuis steekt hoog boven de winkels uit. Schrille neon reclames doen een poging belangrijk te zijn…