Terugkerend drama: boodschappen doen gisteren om precies te zijn en daar zit ik dan met twee blauwe tenen! Het gevolg van een aanrijding met een rolstoel waar een heel zware man in zat. Nou ja? hoor ik zeggen, maar de man rijdt dus in een gewone rolstoel, niks mis mee, echter crosst ie in zijn achteruit door de winkel, niemand ontziend! Ik sta met…

Goeiemorgen dokter, zeg ik bij binnenkomst, hoe gaat het met U? Oh zegt de beste man, uitstekend mag ik wel zeggen! Ik zeg: da's prachtig, heeft U verder nog klachten, problemen of anderszins? Nou nee, antwoordt de man, ik mag eigenlijk niet klagen, waarop ik zeg: dat is heel mooi! Het enige lastige is: U zit binnen met dit schitterende weer en…

Toen is nu niet en andersom evenmin, daar zijn we inmiddels allemaal wel achter. Maar het is tegenwoordig wel erg makkelijk om te roepen: dat lust ik niet, want soms, heel soms dan zetten de kids je echt op het verkeerde been. Niet denken dat je meteen omvalt, want daar draait het niet om, nee het gaat om: vla. Niks meer maar ook niks minder! Of…

We gaan boodschappen doen en nou beken ik meteen: ik heb er een bloedhekel aan, vind het een drama, eerst een muntje, dat ik dus altijd kwijt ben, om in dat verhipte karretje te stoppen, om er dan achter te komen dat niet alle vier de wielen dezelfde kant op draaien. Parkeer het dwarse karretje weer bij zijn soortgenoten en neem er eentje uit de volgende…

Als Charlotte me het verhaal vertelt is ze al jaren dood. Mijn Woemi, haar Woemi. We drinken thee aan de grote tafel die bezaaid ligt met kranten, post, reclameblaadjes. Dezelfde tafel waar ze vroeger op Woemi en de rest van haar kroost zat te wachten. Met thee, een overjarig kaakje en een halve, vaak al uitgedroogde sinaasappel. Klaar om te luisteren…

In de jaren '85 -'90 nog steeds werkzaam zijnde in het schoonmaakgebeuren waren we normaal gesproken met vier personen en eentje daarvan was Jan. Jan was een simpele ziel die niet al te lastige dingen moest vragen, want hij zei (bijna) overal ja op! En zo kwam Jan in dienst, niet in de mijne maar in die van het bedrijf! Hij kwam altijd op de fiets…

De dag dat ik tegen mijn man zei , ik sluit daar een deur want er opent zich elders wel weer een ander raam, wist ik dat de toekomst alleen maar mooier en rustiger op een goede manier kon worden. Als je sommige dingen namelijk niet los laat kan het voelen of je denkbeeldig gevangen zit, al zijn er geen echte muren, onzichtbare muren kunnen wel degelijk…

Ik ben al een tijdje niet meer geweest. Woemi begrijpt er niets van. 'Je zou zeggen dat je nu tijd genoeg hebt om haar te bezoeken'. Haar, dat is Charlotte, de inmiddels zwaar demente moeder van mijn eerste Woemi. Lang geleden, een mensenleven lang geleden. Wat moet ik haar zeggen? Dat ik bij lag te komen van alweer een nachtelijke uitspatting?…

Frits, een jongeman van vijfentwintig jaar, liep een steile berg op. Deze was enkel rotsen en verbrokkelde stenen. Er groeide geen enkel plantje op. "Ja, ik ga in die hut op de top van de berg wonen," dacht Frits verheugd. "De tovenaar, die mij dat gisteren aanraadde, beloofde mij nogal wat. Volgens hem zal ik daar macht krijgen. Waarover? Om over…

Sommige geluiden krijg je nooit meer uit je systeem. Zo ben ik wanneer ik een eettafelstoel over een houten vloer hoor schuiven, weer even "thuis". Niet in m'n huidige thuis, maar het thuis waarin ik de wereld in al haar vormen nog moest leren kennen vanuit de veilige basis die ik thuis noemde. Ik had nooit gedacht dat ik zo'n klein, betekenisloos…

Het zal om- en nabij 1985 geweest zijn dat ik op het lumineuze idee kwam, na een reclame gezien te hebben, een dagje op stap te gaan met de trein, niet alleen omdat we vlak bij het station woonden, maar het aanbod was: treinreis, entree Madurodam, openbaar vervoer in den Haag en toegang tot de Pier. Dat alles voor het bedragje van nog geen 8 gulden…

Van het groepje dat een tweetal banken rechts voor me zit, kan ik vanaf mijn plaats alleen de man op de hoek zien. Hij wordt, aan het gesprek te horen, vergezeld door drie vrouwen. Zijn wat bedeesde uitdrukking boven het dunne snorretje fluistert dat hij zich in de minderheid weet. Hij past op zijn woorden. Het zijn collega's, de toon heeft een zweem…

Voor onze klas stond een paar keer per week, juf Bouwman, je sprak in die tijd de leerkrachten niet aan met hun voornaam en eerlijk gezegd zou ik die niet eens weten ook, maar dat even terzijde gelaten. Deze juf had een aantal eigenaardigheden, niet alleen maakte ze zich op met zo'n beetje alles wat er aan make-up voorhanden was, nee ze stonk ongekend…

Het was heel lang geleden dat ik met de trein geweest was. Elke coupé stond nog blauw van de rook, de asbakjes klepperden dat het een lieve lust was, als de deur van het toilet openging raakten reizigers met een staanplaats niet zelden buiten bewustzijn en niemand had nog van Wifi gehoord. In de wagons werden ook dieren vervoerd, er lag stro op de vloer…

Mijn vriend Bruno heeft het snode plan opgepakt om de enige snackbar van Bierum te overvallen. Op zijn zolder heeft hij een kleine wietplantage en hij heeft na twee jaar werkeloos te zijn geweest in Delfzijl een baan bij een groothandel gekregen. Daar werkt hij nu een maandje en volgens eigen zeggen gaat het gesmeerd en toch wil hij de snackbar gaan…

En dan is eindelijk de kogel door de kerk, niet letterlijk natuurlijk want er worden al genoeg bommen gegooid, nee de handdoek is in de ring gegooid, ook alweer niet letterlijk want we hebben hier in huize T geen ring om die dingen in te gooien, maar nee: de beslissing is genomen en manlief heeft de honneurs waargenomen, voor wat betreft de overstap…

PAASKONIJN FOP OP ZIJN BEST EN SLECHTS Paaskonijn Fop werd wakker en sprong onder de douche ha ha lente en fijn naar zijn mama nog een dagje wachten en een bord soep toe hij sprong wild op en neer en rende weg. Kijk daar was de kerk en daar het paasvuur daar rome daar de boot hij sprong er op voer naar Paaseiland en bekeek de beelden en de vogels…

Deze bloeiende buurt van Groningen ontvangt heel wat levenskracht van kundige nijverheid, die door fabrieken vol stuwende onderneming geleid wordt. Levendige straten stralen lustig en moedig met hun nieuwe woningen. De winkels en warenhuizen staan als jonge trotse vorsten der handel zelfbewust en eigengereid naast die welbekende markt zonder tijd,…

Het drama was compleet, de monteur kreeg het niet voor elkaar na drie volle uren te hebben staan knoeien aan de cabrio om het voetgas te installeren. En dus ging hij maand vier in, want inmiddels duurt het al zolang voor men actie onderneemt die ergens toe leidt. Eigenlijk moet het líjden zijn, want dat het een lijdensweg is, dat is wel zeker. Telefoontjes…

Luid geklop en voortdurend geratel van wagentjes en houwelen zijn de muziek van de mijn. De stoere werklui staan nederig gebogen voor grillige, zwarte gewelven. Opeens klinkt angstwekkend geknal. Alle mannen dringen dicht opeen, want overal spookt dreigend gas rond. Het houweel slaat hoog in de zoldering. Onmiddellijk stort een ondergronds…